Iльняная сцяжынка лёсу
Кожную раніцу прадзільшчык Аршанскага льнокамбіната Людміла Гурская спяшаецца на любімую работу. І гэта яна сцвярджае без перабольшвання. Вось ужо больш за 30 гадоў яе маршрут нязменны: вытворчая прахадная, родная фабрыка № 3.
Сюды яна прыйшла ў 1989 годзе зусім маладой дзяўчынай. Спачатку думала, што гэта на нейкі час, але лёс распарадзіўся інакш. — Як аказалася, на камбінаце засталася на ўсё жыццё, — узгадвае Людміла Мікалаеўна, — але ніколькі не шкадую, што так у свой час атрымалася. Тут усё для меня знаёмае, роднае, дарагое, і калектыў для мяне як адна сям’я.
Людміла Гурская — чалавек немнагаслоўны і вельмі сціплы, але, калі размова ідзе пра рабочыя моманты, прафесію, яна можа доўга і дакладна тлумачыць кожны працэс, кожную дробязь. Прызнаецца, што быць прадзільшчыкам — гэта нялёгкая справа. Яна пад сілу не кожнаму.
У гэтай прафесіі вельмі важна быть скрупулёзнай, уважлівай, цярплівай. Немалаважнай з’яўляецца і хуткасць рэакцыі, бо, калі працуеш з ільняной пражай, яна можа абрывацца.
Догляд за прадзільнай машынай — гэта яшчэ тая навука. Але Людміла Мікалаеўна ўпэўнена, што вопыт — справа часу. Калі ёсць упэўненасць у сабе і жаданне навучыцца — усё абавязкова атрымаецца.
— Калі прыйшла на фабрыку, спачатку працавала здымшчыцай пражы, а як засвоіла гэтую спецыяльнасць — даручылі прадзільную машыну, — расказвае Людміла. — З тых часоў і працую на адным месцы.
Літаральна месяц таму назад Людміла Гурская атрымала медаль «За трудовые заслуги». Урачыстую цырымонію ўзнагароджвання з удзелам кіраўніка Адміністрацыі Прэзідэнта Ігара Сергяенкі ў Палацы Рэспублікі жанчына ўзгадвае і зараз.
— Я вельмі хвалявалася і, калі казаць шчыра, не чакала, што аднойчы атрымаю такую ўзнагароду. Лічу, што гэта заслуга ўсяго нашага калектыву. Мы ўсе стараемся працаваць адказна і бездакорна, каб праслаўляць свой горад, які ведаюць ва ўсім свеце як ільняную сталіцу, і сваю родную Беларусь.
Людміла Гурская — гонар і прыклад не толькі для калектыву фабрыкі і ўсяго камбіната, але і для сям’і: мужа, сына, нявесткі і маленькага ўнучка Багдана, якому аднойчы яна абавязкова пакажа свой медаль і раскажа, што поспех дасягаецца працай — самаадданай і напружанай, але ў гэтым і ёсць сэнс жыцця.