COMMENTAAR VERTROUWEN BLIJFT SCHAARSE WISSELMUNT

Alleen een oppervlakkige waarnemer of een hopeloos naïeve persoon kan de indruk krijgen dat de Griekse kwestie geregeld is na het ‘akkoord’ dat de Europese leiders vorige maandag bereikten. Angela Merkel, de Duitse kanselier, zei bij het begin van de slotonderhandelingen dat vertrouwen de meest schaarse wisselmunt was geworden. Dat is niet veranderd. Er hangt bedrog in de lucht. De vreemdste zaken gebeuren, zonder dat iemand er erg schijnt in te hebben. Zo had je de Griekse premier, Alexis Tsipras, die zijn bevolking eerst uitnodigde om neen te stemmen tegen de voorwaarden die het land kreeg opgelegd in ruil voor bijkomende financiële hulp. Nadat de kiezers hem hadden gevolgd, deed hij het tegenovergestelde: hij aanvaardde een dictaat dat nog harder was. Daarmee keerde hij terug naar Athene, zeggende dat het een slecht akkoord is, dat Griekenland er niet bovenop zal krijgen, maar het parlement toch moest goedkeuren. Ondanks het brede verzet in zijn partij Syriza kreeg Tsipras vrij moeiteloos een meerderheid achter de wetten die volgens afspraak met een noodgang door het parlement moesten worden gejaagd. Zelfs de illusie van een democratisch proces werd niet meer opgehouden. Als er geen keuze is, wordt kiezen een spel zonder betekenis. Intussen maakten de eurolidstaten een schijf noodhulp vrij en opende de Europese Centrale Banken haar kredietkraan een heel klein beetje. Griekenland wordt dus tussen hangen en wurgen gehouden. De europartners hebben er immers geen greintje fiducie in dat de Grieken dit keer wél zullen doen wat van hen wordt verwacht en waarin ze hebben toegestemd. Intussen ontkent eigenlijk niemand meer dat de schulden van het land nooit zullen worden terugbetaald. Er vinden complexe discussies plaats over het verschil tussen een schuldvermindering en een schuldherschikking. Het ene wordt door de regels van de muntunie verboden, het andere is zelfs volgens de Duitse minister van Financiën, Wolfgang Schäuble, niet geheel ondenkbaar. Nochtans is het onderscheid alleen technisch en komt het resultaat op hetzelfde neer. Dezelfde Schäuble blijft aan wie het horen wil zeggen dat een Grexit toch de betere oplossing was en blijft. Hij is ervan overtuigd dat de Griekse leiders niet in staat zullen zijn de hun opgelegde hervormingen uit te voeren. Onwaarschijnlijk is dat niet. Tsipras heeft een meerderheid voor een plan waar hijzelf tegen is. Hoe kan hij dan de geloofwaardige leider zijn die zijn land langs een lastig en pijnlijk pad naar de verlossing leidt?

Als er geen keuze is, wordt kiezen een spel zonder betekenis