Groeten van Pluto

Het was geen reis zoals er vandaag nog veel worden gemaakt. Geen tripje uit de vakantiebrochure, waarbij je per charter wordt afgevoerd naar een all-inclusive resort, waar je de rest van de week met een cocktail binnen handbereik in de zon kunt liggen stoven. Geen platverzekerd Europ-Assistance-avontuur met als hoogtepunt de paragliding of de rit op de banaan achter de speedboot. Nee, het was een reis zonder garantie op een goede afloop. Zonder te weten of je ooit op je bestemming zou aankomen, eens je de deur van je huis achter je hebt dichtgetrokken. Het was een reis waarbij je zelf je weg hebt moeten zoeken, zonder de hulp van een reisleider die je wegwijs maakte in den vreemde. Een reis zonder het comfort van een snelle internetverbinding waar- langs je het thuisfront had kunnen laten weten hoe het met je ging en waar je al was. Een reis zoals ooit de ontdekkingsreizigers die aanvatten, stoutmoedig daarheen gaand waar geen mens voordien ooit was geweest. Maar je hebt jezelf aan je zoektocht naar nieuwe horizonten overgegeven, alle ballast thuisgelaten, je rug radicaal naar de lonely planet gekeerd. En nu ben je dan waar je wezen moest. Na tien jaar onderweg te zijn geweest, vijf miljard kilometer op de teller: opeens land in zicht. Pluto, I presume. De foto’s die je ons hebt toegestuurd, zijn goed toegekomen – dank daarvoor. Wel jammer dat er alleen landschap op te zien is – voor die ene keer hadden we je de selfie wel vergeven. We hadden zo graag willen weten hoe je er na al die tijd uitziet.