Isolde speelt Zaz van het podium
Woensdag stond Gent Jazz in het teken van de retrojazz. Dankzij de samples die al een paar jaar furore maken in danshits – een strakke blazerssectie hier, een James Bond-gitaar daar, een sample van een vibrafoon of een oude stem ginder – is alles van oude jazz uit de jaren twintig tot kitscherige soundtracks uit de sixties weer hip. En met twee vrouwen die jazzy covers brachten van Frans repertoire, had je kunnen verwachten dat de concerten van Zaz en Isolde et Les Bens op Gent Jazz in dezelfde lijn zouden liggen. Niets bleek minder waar.
Zaz weet hoe ze een entree moet maken. Ze kwam zingend op uit de coulissen. De chansons van haar vorige platen zijn geestige meezingers over hoe onconventioneel ze wel is. Haar laatste plaat Paris, jazzy covers van chansons over de lichtstad, is een commercieel succes dat haar een divisie hoger katapulteerde ‘Sous le ciel de Paris’ klonk goed, in die hese stem van haar, begeleid door accordeon en staande bas. Met nummers als ‘La Parisienne’ en ‘Paris sera toujours Paris’ is sfeer verzekerd, zeker als de Tour bezig is. Dan begon Zaz, die een band van vijftien man meeheeft, meer volk op het podium te halen: vier zangers voor duetten en a capella-stukjes. Eén wereldnummer heeft ze, ‘Ebloui par la nuit’, over hevig verlangen: je kunt het niet zonder passie brengen en dat lukte dus ook, al deed ze haar best om het om zeep te helpen met een lelijke basdrum en zoet koerende zangers. Naarmate ze de oude Vegas- trucjes aftikte, ging de tent meer uit de bol, maar werkte ze ook meer op onze zenuwen. Nummers als ‘J’ai deux amours’ of ‘I love Paris in the springtime’ kunnen niet stuk, maar ze schreeuwde de seks uit het eerste en de ziel uit het laatste. Slecht klonk het nooit, daarvoor was haar band ook te veel door de wol geverfd, maar bezield was het ook niet. Dan over naar Isolde et Les Bens. Dat is een verbond tussen Isolde Lasoen, drumster bij Daan, en haar favoriete ‘Bennen’: gitarist Ben Van Camp, pianist Luk Vermeir (een ereBen) en bassist Ben Brunin. De groep was van begin tot einde opzwepend, of ze nu een oude hit van Brigitte Bardot aanpakte, ‘Noir et blanc’, of een eigen nummer in dezelfde stijl, ‘Perdu’, over de verloren kat van Isolde. Nummers als ‘Wishful thinking’ doen ons uitkijken naar meer dan de ep die de band al heeft uitgebracht. Haar drumstel stond vooraan en centraal, maar dit is vooral ook een project waar ze zichzelf als zangeres uittest. Het kwartet speelde zo strak dat we een gedegen voorbereiding vermoedden, maar Isolde en co slaagden erin het te laten lijken alsof ze het ter plekke uitvonden. Ze amuseerden zich duidelijk. En het publiek kroop op stoelen om het kleine podium beter te kunnen bekijken. Met Isolde et Les Bens hebben we er een sympathieke popgroep bij die live zijn mannetje staat.
Isolde et Les Bens slaagden erin om te klinken of ze hun muziek ter plekke uitvonden