Vroeger was het zeker niet beter
Een mens vergeet snel, en misschien is dat wel de reden waarom Michel Wuyts zo vaak herhaalt wat hij net voordien zei. Daar hebben we ons al eens vaker vrolijk over gemaakt, maar de voorbije dagen dachten we: Michel, het is allemaal vergeven! Michel, het is allemaal vergeven! Want deze week ontdekten we dat het ooit veel slechter was. Op Canvas werd namelijk elke dag een finale uit de roemrijke geschiedenis van de Ronde van Vlaanderen herhaald. Het is een heerlijke duik in het verleden, naar de periode dat renners nog koersten met fietsen waarop nu alleen nog hippe grootstadsbewoners met baarden rondrijden. Ze hadden versnellingen die niet op het stuur, maar op het frame gemonteerd waren. En pedalen met riempjes waarin ze hun voeten moesten vastgespen. Niemand droeg een helm en alleen al in de editie van 1985 viel er meer regen dan tijdens alle edities van de jaren negentig tot nu samen. Die editie van 1985 werd trouwens gewonnen door Eric Vanderaerden en in het commentaarhokje zat Marc Stassijns. Maar zo retro de koersomstandigheden waren, zo retro was ook de televisieverslaggeving. Twee weken geleden crashte Twitter nog op een haar na toen Michel Wuyts in Milaan-Sanremo niet in de gaten had dat Kwiatkowski net voor de finish was ingehaald, maar in 1985 slaagde Marc Stassijns er niet eens in om de renner die als eerste bovenkwam op de Koppenberg bij naam te noemen. En ook toen Vanderaerden zijn raid naar de roem inzette, zat Stassijns zo suf te presenteren dat het leek alsof hij verslag uitbracht van de begrafenis van koning Boudewijn. Dat de regen met bakken uit de lucht viel, mag geen verbazing wekken. De hemel huilde gewoon mee bij zoveel droefenis. Dat was ook het geval in 1989, toen Edwig Van Hooydonck zijn eerste Ronde van Vlaanderen won. Stassijns had als commentator ondertussen gezelschap gekregen van Rik Van Looy, maar de stiltes die vielen waren nog steeds zo groot dat H. Essers er al zijn vrachtwagens tussen kon parkeren. Van op de motor deed Mark Vanlombeek weliswaar zijn best om toch wat vuur in de verslaggeving te jagen, maar zodra Stassijns of Van Looy aan het woord kwam, werd alle passie met een zaaddodende crème gemold. Hoe anders gaat het er nu aan toe, met het vrolijke gepingpong tussen Michel Wuyts en José De Cauwer, het snelle schakelen naar Renaat Schotte op de motor, en de soepele montage van de beelden. Die werden in de jaren 80 nog vaak gemaakt van uit de helikopter. Niet alleen om een algemeen overzicht te krijgen zoals nu, maar evengoed om de actie weer te geven. Ook dat was geen hulp om wat schwung in de uitzending te krijgen. En zelfs het nu zo vertrouwde balkje linksboven het scherm met de tijds- en kilometeraanduiding bestond toen nog niet. Maar spannend en ontroerend was het wel, met dank aan de renners. Toen Edwig Van Hooydonck (22) met zijn ruiker bloemen op het podium stond en tranen met tuiten huilde van geluk, grepen ook wij in de zetel naar onze zakdoek. In het gedrang op het podium interviewde de jonge Mark Uytterhoeven ondertussen zowat alle verliezers en liet zijn RTBF-collega uitgebreid Eddy Merckx zijn verhaal doen. En Van Hooydonck? Die werd genegeerd en stond er onbeholpen bij, als een indringer op zijn eigen feestje. Een mens zou voor minder beginnen huilen.
De stiltes die Marc Stassijns in zijn commentaar liet vallen waren
zo groot dat H. Essers er al zijn vrachtwagens tussen kon parkeren