Een speeltuin met een dure soundtrack
Hadden de ouders hun kinderen meegebracht, of de kinderen hun ouders? Bij momenten was het niet meer duidelijk wat nu precies de randanimatie was op Dranouter. Maar dat maakte het er niet minder magisch op.
Dranouter is het soort festival waar je op de toegangswegen vijf kilometer lang vast zit achter een tractor. Waar naast het frietkraam een standje staat met meer uitleg over de lokale aardappelproductie. Waar de soep op de festivalweide gebrouwen wordt van groenten uit de samentuin en waar je, eens je het festivalterrein verlaat, zomaar de tuin van de plaatselijke hoevebakkerij binnen stommelt. Waar dan iemand doedelzak zit te spelen. Ooit was dat anders. Eind jaren negentig lokte Dranouter nog een kleine 70.000 mensen naar Heuvelland. Maar de interesse taande, en vorig jaar hakte de organisatie de knoop door: na 39 jaar op een idyllische weide verhuisde het festival naar de dorpskom, en werd het kleinschaliger – voortaan mikt het op een dikke 40.000 bezoekers. Dat experiment werd positief geevalueerd, en dus veranderde er dit jaar weinig aan de formule, behalve dat het folkpodium De Voute wat groter opgevat werd, en de Palace-tent nu ook overdag een uitgebreide programmatie kreeg – zij het wel voor kinderen. Zij bleken de rode draad op het festival: de koters waren overal. In karretjes voortgetrokken door hun ouders, of solo rondstormend, met een verdwaalsticker van de politie op de rug waarop het telefoonnummer van hun ouders prijkte. En of ze lol hadden: bij de circusspelen in de Palace, de op mankracht draaiende draaimolen aan de Club en de knuffeltent aan De Voute – een soort ballenbad van teddyberen – werd er zo hard gekird dat we ervan overtuigd zijn dat de lichtshow van
Tourist Lemc ( ¨¨èèè) perfect op de energie van kinderglimlachjes had kunnen draaien.
Gent Jazz met sandalen
Maar het festival had ook op een andere manier iets van een luierweide: een hele dag lang zaten mensen op bankjes, dekentjes of zelf meegebrachte stoeltjes – zelfs in de Kayam-tent die als hoofdpodium dienstdeed. Het leek wel Gent Jazz, met meer korte broeken en Teva-sandalen. Dat had zijn gevolgen voor de sfeer tijdens de optredens. Zoals bij Walrus ( ¨¨¨èè), de band rond Yevgueni-toetsenist Geert Noppe, die tekent voor pianogedreven poprock in het Nederlands – een Vlaamse Coldplay zo u wil, te midden van de Dranouterse bietenvelden. Die deed behoorlijk zijn best om De Voute aan het klappen te krijgen, maar zelfs de eerste rijen toonden zich volbloed sfinksen. Ook de ruige gitaren van Trixie
Whitley ( ¨¨¨¨è) leken na een dag vol ongevaarlijke folkpop wat zwaar op de maag te vallen: zelden zagen we een publiek stiller staan dan bij de Gents-Amerikaanse zangeres. Maar Whitley liet de ene na de andere ziedende rocksong van de ketting en ruilde haar volle soulstem regelmatig
De terugplooiing onder de kerktoren maakt het tot een festival dat je zou willen tonen aan toeristen
Printed and distributed by P ressReader
Het festival had iets van een luierweide: een hele dag lang zaten mensen op bankjes, dekentjes of zelf meegebrachte stoeltjes
voor die van een briesende haharpij. Wie de vigegeur hoorde waarmee ze ‘ Need your love’ schreeuwde, durfde niet anders dan haar die te geven.
Flashmob-fanfare
Dat contrast tussen hyperactieve kinderen en luiwammesende ouders zorgde voor een vreemd gevoel: soms was het niet helemaal duidelijk of de kinderactiviteiten, dan wel de bands de randanimatie waren. Want folkgroepen als het Hongaarse Söndörgo of het Ierse Lynched zorgden dan wel voor een flinke injectie exotiek, het enige moment waarop we intens gevolksdans zagen was toen een flashmob-fanfare Laïs-hit ‘’t Smidje’ inzette tussen twee tenten. Voor echte muzikale toppers was het wachten op zondagavond: dan kwam met Suzanne Vega een graag geziene gast afgezakt uit de dagen dat Festival Dranouter nog Folk Dranouter heette, en mocht met Michael Kiwanuka ( ¨¨¨¨è) de vleesgeworden gezelligheid de kers op de taart zetten. De Brits-Ugandese zanger was in Dranouter zeer zeker ‘a black man in a white world’ – het festival kleurde witter dan de schapen die even verder graasden – maar dat had ook zijn voordelen: zo krijg je eens een soulzanger van het kaliber Bill Withers of Otis Redding te zien in de polders. Erg veel show zou hij niet geven, zei Kiwanuka vorige week in deze krant. De muziek – vaak met minutenlange, jazzy uitlopers – zou voor zichzelf spreken. We moeten zeggen: hij had gelijk. En dus kregen muziekfans alsnog waar voor hun geld. Maar zelfs zonder die soundtrack lijkt Dranouter 2.0 een mooi leven beschoren als pittoresk kinderparadijs. De terugplooiing onder de kerktoren maakt het tot een festival dat je zou willen tonen aan toeristen. Een sympathiekere staalkaart van landelijk Vlaanderen valt amper te bedenken.