Na regen komt de regenboog
Met een boodschap tegen homohaat en het effect van de aangekondigde controles op het druggebruik beleefde Reggae Geel een historische editie. Maar het feest van liefde en muziek kreeg ook een paar tegenslagen te verwerken.
Vrijdagavond even voor elf was een keerpunt in de geschiedenis van Reggae Geel. Voor het eerst nam een Jamaicaanse artiest(e) op het hoofdpodium afstand van de homohaat in haar land, en van alle artiesten die volharden in de boosheid, met name Sizzla, de hoofdact die om die reden geannuleerd werd. ‘Ik ben een grote fan van Sizzla’, zei Tanya Stephens, de beste zangeres van haar generatie. ‘Maar de wereld is veran- derd. Ik heb holebivrienden over de hele wereld. We mogen onze ogen niet langer sluiten voor de realiteit van de diversiteit.’ Dat Lee Perry een veiligheidsagent de volgende dag uitfoeterde voor batty boy (‘janet’, beleefd vertaald) zullen we maar beschouwen als de laatste stuiptrekking van een generatie. Voor zover iemand hem al begrepen had natuurlijk, want op zijn tachtigste staat Scratch meer dan ooit onverstaanbaar te wauwelen. Overigens ging hij zich nadien wel excuseren bij de agent. Lee Perry was ook de eerste artiest die een joint aanstak op het podium. Het publiek van Reggae Geel heeft daar jarenlang niet van opgekeken maar met het verstrengde drugbeleid wordt het nu toch weer een statement. De aangekondigde controles hebben zonder twijfel een hoop mensen weggehouden van het festival, en het weekend verpest van brave dertigers, veertigers en vijftigers die hier de voorbije twintig jaar met rust werden gelaten. Niet dat er op het terrein ook maar iets te merken was van het verbod. Tenzij dat er misschien wat meer dronken mensen rondliepen, die vaak iets lastiger in de omgang zijn dan blowers.
Aanschuiven
Ook de zware regenval heeft de organisatie parten gespeeld. Veel parkings waren niet toegankelijk, op beide dagen hebben mensen urenlang moeten aanschuiven. Nooit eerder kreeg Reggae Geel meer tegenslagen te verwerken. En toch was het op het terrein weer één groot feest van liefde en muziek. In de Skaville zagen we een topconcert van veteraan Dave Barker, one hit wonder ('Double barrell’ was in 1971 een wereldhit) maar bovenal een geweldige soulzanger met een dito band. In de Bounce Dancehall lonkte Walshy Fire (bekend van Major Lazer) met zijn selectie naar Tomorrowland. In de kleine Yard gaven de Londense Hempolics een van de beste shows van het weekend, frisse, nieuwe urban reggae met een vintage voedingsbodem, een rapper die zowat alle Jamaicaanse vocale stijlen beheerst en een zangeres die de brug legt tussen Lauryn Hill en Billie Holiday. Waar tien jaar geleden de digitale dancehall in de Bounce de rest van het festival dreigde te overstemmen, domineert vandaag de 18” Corner het geluid op een groot terrein deel van het terrein. Zo zwaar dreunden de bassen van de
Er liepen wat meer dronken mensen rond, die vaak iets lastiger in de omgang zijn dan blowers
dub die daar gespeeld werd dat ze soms zelfs de sound van het hoofdpodium verstoorden. Dat ‘dub-bos’ was ook de enige plaats waar je nog de echte oude rootsreggae kon horen, die op wonderlijke wijze aansluiting heeft gevonden bij de eigentijdse tunes van de dubheads.
Kitsch
Op het hoofdpodium regeerden dit jaar de sterren van de dancehall en de nieuwe reggae. Kabaka Pyramid is de beste tekstschrijver die we in jaren gezien hebben, met
teksten die de persoonlijke denken gevoelswereld briljant verbinden met de geschiedenis, de internationale actualiteit en uiteenlopende wetenschappelijke ontwikkelingen. Dexta Daps bewees dat hij meer is dan een hype die scoort dankzij autotune. Pinchers deed de jaren 80 herleven, niet alleen met zijn nummers maar ook met zijn heerlijk kitscherige outfit zoals alleen Jamaicanen ze kunnen dragen. De afsluitende hoofdact bleek een gouden combinatie. De Duitse topper Gentleman en Kymani Marley konden voor hun setlist niet alleen putten uit eigen werk maar ook uit dat van Bob, wat zaterdagnacht enkele heerlijke meezingmomenten opleverde. Eén vlag wapperde toen nog dapper boven de menigte uit: de regenboogvlag. Met een mooier symbool konden we deze geslaagde Reggae Geel niet afsluiten.