Festival roept op tot protest
ESPERANZAH: EEN FEEST MET ENGAGEMENT Wie afgelopen weekend feest ging vieren op Esperanzah, een kleurrijk festival in Floreffe, moest zich ook voor wat bewustmaking openstellen. Vooral de vrijhandelsgesprekken tussen Europa en de VS waren het thema.
Je kon het festival Esperanzah in Floreffe dit weekend niet verlaten zonder 20 september in je agenda aan te hebben gekruist. Dan vinden in Brussel manifestaties plaats tegen het Trans-Atlantisch Vrijhandels- en Investeringsverdrag (TTIP), de onderhandelingen over het opengooien van de economische grenzen, waarin veel andersglobalisten een pact met de duivel zien. Overal hingen affiches, voor concerten werd tot protest opgeroepen, de kortfilm Diversion nam het onderwerp als thema voor een vrij dystopische insteek, en Manu Chao (55) gaf voor zijn concert een landbouwer de ruimte en de tijd om te oreren over de waarde van land en onze verantwoordelijkheid voor de toekomst.
Manu Chao ( ¨¨¨èè) was zaterdag de opvallendste artiest op het festival dat de naam van een van zijn albums overnam, en paste zijn bekende tactiek toe: stomende punkrock speelde haasje-over met sensuele cumbia, Chao bonkte zijn micro tegen zijn hart om de beat te maken. Vanaf het begin (‘Mr. Bobby’) werd duidelijk gemaakt dat de wereld naar de knoppen gaat en dat dit een ‘ emergency’ is. Wie hem al vaker zag, kon zich verheugen in de soulvolle koperblazers, maar moest vaststellen dat Chao artistiek ter plaatse trappelt. Misschien vindt hij zijn engagement nu belangrijker? Niemand heeft uiteindelijk meer recht om een steeds actueler song als ‘Clandestino’ vandaag te zingen. Hoe dan ook, het was een bruisend feestje, daar in het prachtige kader van de twaalfde-eeuwse norbertijnerabdij boven de Samber.
Radicaal
Esperanzah ontving de afgelopen dagen zo’n 35.000 bezoekers, die voor 70 procent van het budget (1 miljoen euro) zorgen. Het festival lokt een jong publiek met een linkse stempel. Grote sponsorvlaggen zijn er niet, alles is aangekleed met aandacht voor ambachtelijkheid, kleinschaligheid, duurzaamheid en bewustmaking. In Vlaanderen is Sfinks een vergelijkingspunt, maar Esperanzah is radicaler in toon. Op vier podia werd muziek gespeeld, van pop en elektronica tot wereldmuziek. Vrijdag speelde het Israëlische
A-Wa ( ¨¨¨èè) een pittige set, gebaseerd op hoekige beats en Jemenitische volksmuziek. Hun gebrek aan ervaring werd ruim gecompenseerd door hun enthousiasme en hun keuze voor recht-voor-de-raapse melodieën. Dat verklaarde even later ook waarom zoveel volk gezellig stond te pogoën op de blazers van de Dilbeekse fanfare Borokov. Vrijdag kwamen bijna 12.000 mensen ook en vooral af op reggaelegende Lee Perry (80) en Balkan-cowboy Emir Kusturica (61), maar beide ‘sterren’ lieten het afweten. Perry ( ¨¨èèè) is een wauwelende baas die gelukzalig zijn rode wijn en zijn ganja stond aan te prijzen maar de band (Pura Vida) nauwelijks kon dragen. Kusturica’s No-Smoking Orchestra ( ¨¨èèè) miste zijn vaste podiumbeest Dr. Nelle Karajlic. Jammer.
Sitar
Wél volkomen bij de les was Anoushka Shankar ( ¨¨¨¨è). De 35-jarige dochter van Ravi Shankar zat zaterdag met haar grote sitar tussen drie muzikanten die haar bijstonden op bas, percussie, synthesizer maar ook op de shehnai, een soort Indiase hobo die door merg en been snijdende solo’s, haast klaagzangen, produceerde. Dat klopte, want Shankar voerde allemaal nieuwe stukken uit over de vluchtelingencrisis. Titels als ‘Boat to nowhere’, ‘Crossing the Rubycon’ en ‘Land of gold’ logen er niet om, en de half klassieke, half eigentijdse muziek varieerde van etherisch en wanhopig tot dynamisch en op het einde (‘Reunion’) zelfs bevrijd. Een uniek concert zo bij valavond, te herbeleven op het album Land of gold. In de marge viel er op Esperanzah van alles te beleven. Zo kon je er ook films gaan zien. Diversion, geproduceerd door het festival zelf, vertelt over een toekomstige wereld waarin TTIP voor tweedracht en eenzaamheid zal zorgen. Het hoofdpersonage staat symbool voor de onwetende massa. De haast pamflettistische film roept iedereen op om buiten te komen en er iets aan te doen.
Grote sponsorvlaggen zijn er niet, alles is aangekleed met aandacht voor ambachtelijkheid, kleinschaligheid, duurzaamheid en bewustmaking