‘Ik heb mezelf altijd een winnaar gevonden’
GREG VAN AVERMAET PAKT OLYMPISCH GOUD NA SPECTACULAIRE WEDSTRIJD
Greg Van Avermaet (31) is olympisch kampioen. Wie het zag, vergeet het nooit meer. ‘Onwerkelijk’, zegt hij. ‘Ik was elf toen Deburghgraeve won in Atlanta, en dat is me altijd bijgebleven. Kindjes die nu elf zijn, zullen zich mijn gouden medaille ook altijd herinneren.’
RIO DE JANEIRO | Oei, precies al een beetje geschonden.’ Greg Van Avermaet legt achteloos zijn gouden medaille op het plastieken tafeltje in de allerkleinste interviewruimte van het olympische dorp. Hij pronkt er niet mee, draagt ze meestal discreet mee in de zak van zijn jas. Maar apetrots is hij dus wel. ‘Onwerkelijk’, zegt Van Avermaet. ‘Olympisch kampioen is het allerhoogste. Eender wat ik nog win, dit zal altijd de mooiste zege zijn in mijn loopbaan. Ik ben niet iemand die van alles gaat inkaderen, maar hier ga ik toch fier op zijn.’ Je ziet het niet, maar hij heeft er een korte nacht op zitten. ‘ Hectisch ook’, zegt hij. ‘Na de ceremonie en de persconferentie was het al laat toen we terugkwamen in het olympische dorp. En daarna gingen we met de Belgische bond en de rest van de ploeg uit eten in een Italiaans restaurant. Ik had al heel lang niks meer binnen en had uitzettend veel honger. Neen, geen pizza of pasta. Ik heb lam gegeten.’ En iets gedronken misschien ook? ‘Viel wel mee’, zegt hij. ‘Uitbundig was het allemaal niet. Wel een paar appetizers met champagne en daarna ook nog wijn. Het was in orde, maar om halfdrie zat ik in mijn bed. Slecht geslapen, jong. Als je dat niet gewoon bent, reageert je lichaam raar op alcohol. En dan zat al die emotie ook nog in mijn lijf.’
Geen tranen
Emotie, die was er zaterdag in overvloed. Het is raar wat een olympische gouden medaille teweegbrengt. Tranen bij ploegmaat Laurens De Plus, die trots was dat hij er toch maar mooi bij was geweest. Om dezelfde reden hielden zelfs journalisten het niet droog. Alleen Van Avermaet zelf leek niet overmand door de grootsheid van wat hij net had gedaan. Vijf minuten na de finish: ‘Bwa ja, ik blijf hier tamelijk kalm onder. Ik ben er de man niet naar om nu hoog van de toren te blazen.’ Gisteren, na die korte nacht dus, was er al wat meer ‘historisch besef ’. ‘De Spelen spreken enorm tot de verbeelding. Bij iedereen en over alle sporten heen. Ik herinner me Fred Deburghgraeve in Atlanta. Ik was elf jaar en dat is me altijd bijgebleven. Zoals kindjes
die nu elf jaar zijn, zich ook mijn gouden medaille altijd zullen herinneren.’ ‘Laurens die weent, dat is de max. Maar ik heb dat niet in mij. Bij mij is het meer een innerlijke emotie en dat zal niet meer veranderen. Je ziet het wel op het moment dat ik over de streep kom. Dat is puur en voor mij het beste gevoel dat je als renner kunt hebben. Maar op het podium nadien weet je op voorhand wat er gaat gebeuren. Daar ga ik niet beginnen te wenen.’
Mijn voetbalcarrière
Het is wie Van Avermaet is, een geweldig atleet, maar in alle andere aspecten van het leven heerlijk eenvoudig. Op het podium bijt hij in zijn medaille ‘omdat iedereen dat doet’. Hij is attent genoeg om niet alleen te poseren voor de internationale fotografen, maar om zich nadien om te draaien, opdat de ‘gewone fans’ ook hun kiekje kunnen maken. Hij vraagt dan aan Jakob Fuglsang en Rafa Majka – tweede en derde – om hetzelfde te doen. Van Avermaet is geen groot filosoof, maar hij charmeerde de internationale pers met zijn uitstekende Engels en een onderhou- dend verhaal over zijn carrière als doelman. ‘Ik speelde bij KSK Beveren, maar ik denk niet dat jullie daar al veel over hebben gehoord.’
Perfecte scenario
Het mocht na de finish meteen ook gezegd worden zoals het was, het zat allemaal een beetje mee in de koers. ‘Het perfecte scenario’, zo vatte hij zijn onwaarschijnlijke wedstrijd samen. ‘Normaal kan ik mannen als Nibali, Valverde niet volgen, maar een eendagsrenner kan in zo’n wedstrijd over zijn limieten gaan. In een gelijkaardige etappe in de Tour finish ik wellicht in de gruppetto.’ Het zijn nuances die bij het verhaal horen, maar dat doet niks af van een historische overwinning. Van Avermaet zorgde voor een van de meest memorabele momenten in de Belgische sport. Hij wordt straks Flandrien van het Jaar, Sportman van het Jaar, Man van het Jaar. En dat voor een renner die tot voor kort niet kon winnen. ‘Ik heb mezelf wel altijd een winnaar gevonden’, zegt hij. ‘Maar het is mooi dat ik na al die verhalen van ‘net niet’ hier kan antwoorden met de pedalen. Ik weet al veel langer dat ik ook een klassieker kan winnen en dit gaat me daarbij helpen. Ik kan de Ronde en Roubaix nu rijden in de wetenschap dat ik niks meer te bewijzen heb.’ Van Avermaet ging in de aanval op meer dan zeventig kilometer van de streep en was nadien zoals steeds heel gul met inspanningen. De valpartijen van koplopers Sergio Henao en Vincenzo Nibali speelden hem in de kaart, ‘maar zij hebben in die afdaling ook teveel risico genomen’, merkte hij terecht op.
‘Het is mooi dat ik na al die verhalen van ‘net niet’ hier kan antwoorden met de pedalen’