‘Onze kinderen zullen moeten vechten om de verschillen te overwinnen’
Als topsporter was Kim Gevaert (37) het toonbeeld van zelfontplooiing. Op haar dertigste hing ze haar loopschoenen aan de haak: spurten doet ze vandaag vooral thuis achter haar drie kleine kinderen. ‘Als ik vrouwen van mijn generatie zie worstelen met de
Een huis gebouwd, drie kinderen gekregen. Na haar afscheid als topsporter heeft Kim Gevaert niet stilgezeten. ‘Mensen vragen mij dikwijls: wat doe jij nu eigenlijk? Alsof grote professionele ambities koesteren verplicht is als dertiger.’ Als sprintster bereikte ze de absolute top: naast 27 Belgische titels behaalde Kim Gevaert in 2008 een zilveren medaille op de 4 x 100 op de Olympische Spelen. ‘Ik heb mijn persoonlijke ambities kunnen nastreven als twintiger. Dat geeft me nu de rust om me te focussen op mijn gezinsleven.’ Op dat vlak is Gevaert atypisch voor haar generatie. ‘Veel vrouwen van mijn leeftijd doen alles tegelijk rond hun dertigste: mama worden, een carrière uitbouwen. Ze willen hun ambities waarmaken én er zijn voor hun kinderen. Op dat vlak is het voor mij makkelijker: bij mij is het duidelijk in twee gesplitst.’ Al is het moederschap intensie- ver dan ze had verwacht. ‘Bij momenten is het best zwaar geweest. Ik weet dat ik in vergelijking met andere vrouwen van mijn leeftijd niet te klagen heb. Maar de tijd vliegt: ik zou wat meer willen sporten, mijn huis op orde krijgen. Met drie kinderen is dat allemaal niet evident.’
Geen website, geen Twitteraccount
Ook ex-sprintsters worstelen met de snelheid van het dagelijkse leven. Tussen de laatste voorbereidingen voor haar vakantie in Zwitserland, staat nog een bezoek aan de kinesist op het programma en vragen drie kinderen elk om de beurt haar aandacht. Toch straalt haar moderne, witte huis op een heuvel, het laatste in een doodlopende straat, vooral rust uit. In de tuin die uitkijkt over de velden, is het heerlijk stil. Dat wordt gekoesterd. Vince (6), Romeo (5) en Lili (3) vragen wel om iets te drinken, maar niet om een iPad. Ook hun moeder kijkt slechts een enkele keer per uur op haar smartphone. Zelf heeft Kim Gevaert al lang geen website meer, en ook geen Twitteraccount. Facebook en Whatsapp gebruikt ze om in contact te blijven met vrienden die ver weg wonen. ‘ Ik ben niet het type dat altijd met de telefoon in de hand zit. Ik erger me soms aan mensen die dat wel doen, maar blijkbaar is het een teken van de tijd.’ Dertigers vandaag zijn de laatste generatie die zonder internet is opgegroeid. Jong genoeg om zich aan te passen aan die digitale technologie, maar soms wat onbeholpen met sociale media. Zo ook Kim Gevaert. ‘Soms dwing ik mezelf om ook eens een foto op Facebook te zetten, maar eigenlijk heb ik daar een natuurlijke afkeer van. Heel mijn carrière heb ik wel geprobeerd om wat low profile te blijven. Als je een bekend gezicht krijgt, willen mensen alles over je
weten. Ik heb dat altijd proberen afblokken en eigenlijk ben ik wel blij dat het voorbij is’, zegt ze.
Tijd maken
Haar echtgenoot Djeke Mambo (39) heeft na zijn atletiekcarrière een bedrijfje als IT-consultant uit de grond gestampt. ‘Djeke is gedreven. Ik ben blij dat hij zijn ambities kan waarmaken. Ik heb als twintiger veel kunnen meemaken, nu is het zijn beurt.’ Kim Gevaert leerde haar man kennen toen ze nog studeerde. Volgend jaar zijn ze twintig jaar samen. Het lijkt bijna uitzonderlijk voor een generatie die de drang voelt om zich niet te lang te binden. ‘Ik zie veel dertigers uit elkaar gaan. Onze generatie is daaraan gewend geraakt. Vroeger was het een schande om te scheiden. Maar wij schrikken al lang niet meer van een nieuw samengesteld gezin.’ ‘Wij zijn nuchterder dan onze ouders. Als het echt niet meer werkt, moet je stoppen. Dat is geen schande. Het hoeft niet voor altijd, maar het is mooi als het wel lukt.’ Wat maakt hen een goed koppel? ‘Ik heb geen geheim recept, maar we hebben een diep vertrouwen in elkaar, en dezelfde humor.’ ‘Het feit dat ik wat meer thuis kan zijn, maakt het wel makkelijker’, vervolgt ze. ‘Het tempo ligt gewoon soms hoog als je allebei voltijds werkt en kinderen hebt. Als je dan nog een paar hobby’s hebt, wordt het gevaarlijk om elkaar uit het oog te verliezen. Ik probeer daar waakzaam voor te zijn. Tijd maken voor elkaar is belangrijk.’
In het lang en het wit
Zes jaar geleden zijn ze getrouwd. Voor het altaar, in het lang en het wit. ‘Ik ben superblij dat we dat gedaan hebben. De kerk is niet meer zo aanwezig in ons leven, maar ik vind het ook jammer dat we met de kerk alle tradities overboord hebben gegooid. We staan soms zo weinig stil bij belangrijke momenten.’ Haar man van Congolese origine en een katholieke schoonfamilie verhoogden wel de druk om dat voor de kerk te doen, maar op dat vlak is Kim Gevaert een kind van de pragmatische generatie die daarmee omgaat. Wat vroeger een noodsituatie was, wordt nu gezien als een ommekeer, een kans om de eigen creativiteit te tonen. ‘We hebben het ook echt op onze manier gedaan: we hadden een leuke mis, met veel Afrikaanse invloeden. Djeke heeft zelfs de hostie mogen geven. Het was zeker niet saai of stijf. Wel losjes, zoals we zijn.’ ‘Ik keur niet goed wat de kerk heeft gedaan’, vervolgt ze. ‘Ik worstel ermee. Maar misschien is het goed om de mooie dingen eruit te pikken en om de rituelen te koesteren. Mijn broer en zus zullen waarschijnlijk nooit trouwen. Het is uiteraard hun keuze, maar ergens vind ik het ook jammer. Het is toch ook mooi om een feest te geven waar iedereen bij is?’ ‘Bij ons was het extra speciaal om- dat die vulkaan in IJsland toen was uitgebarsten. Een week voor onze trouw zag het ernaar uit dat de helft van onze gasten die uit heel de wereld kwamen, niet zou kunnen komen. Pas twee dagen voordien kon er weer gevlogen worden. Dat maakte ons extra dankbaar om die dag met onze vrienden en familie te kunnen delen.’
Bezorgd over de toekomst
Stilstaan bij sleutelmomenten: het is iets dat ze ook wil doorgeven aan haar kinderen. Volgend jaar doet Vince zijn communie en worden de twee jongsten gedoopt. ‘Dan vieren we een driedubbel katholiek feest. Dat wordt leuk, en geeft tegelijk houvast.’ De terroristische aanslagen in Frankrijk en België, maar ook de raciale spanningen van de laatste maanden in de VS, hebben haar doen nadenken. ‘ Ik vond dat we goed op weg waren naar een verdraagzame, multiculturele samenleving. Maar dat staat nu toch serieus op de helling.’ ‘Onze kinderen zullen moeten vechten om het zo te houden, om die spanningen tussen verschillende rassen en godsdiensten niet te laten overwinnen. Ik denk dat elkaars taal te spreken en vertrouwd geraken met elkaars cultuur, de sleutel is om elkaar goed te leren kennen.’ Vince, Romeo en Lili worden tweetalig opgevoed. Hun huis in faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode is wat dat betreft het perfecte compromis tussen Vlaande- ren en Wallonië. En in de opvoedingen zitten ook Afrikaanse elementen. ‘Ik probeer hen, naar Afrikaanse traditie, wat vroeger zelfstandig te krijgen. Zelf hun bordje afruimen, dat soort dingen. Djeke hamert daarop en ik volg hem daar wel in.’
Dertigerscrisis
Haar eigen ouders zijn inmiddels 68 jaar geworden. Maar Kim Gevaert merkt dat ze ook veel van haar eigen opvoeding weer overbrengt. ‘Mijn moeder was secretaresse, maar bleef lange tijd thuis voor haar vier kinderen. Ze was er altijd voor ons, en dat probeer ik voor mijn eigen kinderen. Waarschijnlijk voel ik me daarom ook schuldig als ik hen naar de opvang breng.’ Sinds dit jaar geeft Kim Gevaert één dag per week logopedie op een Brusselse school. Toch last van de fameuze dertigers-crisis? ‘Nee, het is eerder iets pragmatisch. Niet dat ik per se naar een eigen praktijk snak, maar ik wilde wel graag iets doen met mijn diploma.’ ‘Ik hoor andere mama’s vertellen dat ze vechten tegen de tijd, dat ze soms het gevoel hebben tekort te schieten. Zelf heb ik dat minder. Ik was blij met mijn sportieve carrière, maar evenzeer met deze periode. Tegelijkertijd verlang ik er ook wel naar om wat meer tijd te hebben voor mezelf.’