Jagen op spoken uit het verleden
De sociale media stonden al bol van het protest nog voor de vrouwelijke remake van ‘Ghostbusters’ uit kwam. Blijf met je fikken van onze ‘Ghostbusters’, klonk het uit nostalgische hoek. Het is de hoek die wint: deze nieuwe film is een ode aan de oude.
Ain’t no bitches gonna
bust no ghosts. Dat heeft iemand gepost onder een Youtubevideo waarin de vrouwelijke ghostbusters een spook te lijf gaan met een protonenkanon. Ze verslaan het spook, maar in plaats van eeuwige dank krijgen ze seksistische stank, want ‘trutten moeten geen spoken jagen’, volgens de commentaarsectie op internet. Het is een snelle tussendoorscène in deze remake van de film Ghost
busters. Maar ze wordt behoorlijk meta als je weet dat maanden voor de release al met pek gegooid werd naar deze nieuwe versie van
Ghostbusters, en dat net omdat de makers het een goed idee vonden om het originele verhaal een draai te geven en van de spokenjagers vrouwen te maken. De trailer boekte een triest record: bijna een miljoen dislikes op Youtube. De fans van de originele film uit 1984 verzamelden niet alleen op Youtube, ook op Twitter schaarden ze zich achter de hashtag #notmyghostbuster.
Vrouwen met een hoek af
Het verhaal zelf is nochtans zo goed als helemaal geïnspireerd op de originele versie en is dus even simpel als simplistisch. Geesten, spoken en zombies in allerlei vormen en gedaanten bedreigen New York en de Ghostbusters moeten stad en wereld redden en daarbij zowel de burgemeester als een slechterik trotseren. Ze doen dat met even veel cool als hun mannelijke voorgangers Bill Murray, Dan Aykroyd en Harold Ramis. Kristen Wiig, Melissa McCarthy, Kate McKinnon en Leslie Jones zijn dan ook stevige waarden in de Amerikaanse vrouwelijke comedyscene en hebben alle vier van dicht of ver iets met de komische show Saturday night live. Dat regisseur Paul Feig in tijden waarin Hollywood bol staat van kritiek op seksisme en leeftijdsdiscriminatie koos voor vrouwen maar er dan bewust geen sexy creaturen van maakte, is een gigantisch pluspunt. Geen enkele van de vier vrouwen ziet er perfect, glamoureus of hip uit: het zijn gewone madammen met een stevige hoek af die floreren in hun vriendschap. Drie van de vier zijn bovendien de veertig voorbij. Jones is Afro-Amerikaans. Zij kreeg het na de première van de film trouwens het hardst te verduren in een reeks racistische aanvallen op Twitter. Feig had duidelijk kritiek ver- wacht vanwege de fans van het eerste uur. De regisseur die met het hilarische Bridesmaids ook
het all American romantische suikerbonengenre een stevige twist gaf – de diarreescène in de lavabo staat in ons geheugen gegrift – lijkt zich net daartegen in te dekken door zijn vrouwenfilm te verpakken als een ode aan de originele Ghostbusters van Ivan Reitman. Zo komt bijvoorbeeld elke hoofdrolspeler die in de versie uit 1984 zat, in een cameo-rolletje terug. Bill Murray en Dan Aykroyd doen dat met een gigantische knipoog naar hun vorige leven als spokenjager. Wie goed kijkt, ziet zelfs de in 2014 overleden Harold Ramis in beeld.
Bingo
Maar ook verwijzingen naar het originele Ghostbusters- logo en de marshmallow-man duiken op. Je kan zo een spelletje Ghostbusterbingo spelen in de filmzaal: zet een kruisje bij elke verwijzing naar de eerste Ghostbusters. Best wel grappig, en dat geldt ook voor de kanonlading oneliners – vooral als die uit de mond komen van de Australische acteur Chris Hemsworth (Home and away!), die hier een zalige mannelijke versie van het stereotiepe domme secreta-
resseblondje neerzet. En ook bij de gimmick met Ozzy Osbourne (de enige cameo die niet in de originele film zat), is het lachen.
Meta
Maar al die metagrappen geven tegelijk iets dubbels aan de film. Net daardoor voelt die niet als een film die op zichzelf staat maar als een vehikel dat gemaakt is om tussen de lijnen te lezen. Want eerlijk: het scenario van Ghostbusters blonk ook dertig jaar geleden niet uit in genialiteit en onverwachte twists. Het is en blijft een flauw verhaaltje over de goeien en de slechten, gelardeerd met veel actie. Maar wat deze remake leuker maakt, zijn net die verwijzingen naar 1984. De vraag is of het jonge publiek dat niet zo vertrouwd is met het origineel daar iets aan heeft en of zij, verwend door pakweg Game of thrones, het oppervlakkige verhaaltje gaan pikken. Tenzij ze zich laven aan de speciale effecten natuurlijk. Het knullige van de eerste Ghostbusters is niet meer. In plaats daarvan krijgen we indrukwekkende massaen actiescènes en spoken die er- uitzien als de geesten in onze dromen. Met veelkleurige slierten en slijmerig ectoplasma in 3D, waardoor we haast de spokenkots over ons lijf voelden. Het ultieme handelsmerk van de film? Spreek de woorden ‘who you gonna call’ uit en je weet dat je je omgeving opzadelt met een oorwurm die zo hardnekkig is dat je het de rest van de dag loopt te zingen. De originele titelsong van Ray Parker jr. kreeg hier een irritante herwerkte versie door Fall Out Boy met Missy Elliott. Hitsiger en 21ste-eeuwser, en het zinnetje ‘I’m not afraid’ heeft de leidende rol overgenomen. Het zou ons niet verbazen dat de makers in hun ijver om de film vol metasymbolen te proppen, ook hierin een boodschap zagen in deze tijden van terreur.