Brons dat smaakt als goud
Alweer een medaille voor België in Rio. Judoka Dirk Van Tichelt knokte zich op de meest onverwachte en indrukwekkende manier naar brons. Uniek voor Van Tichelt, prachtig voor België: goud en brons na drie dagen Olympische Spelen.
| Dirk Van Tichelt geloofde vooraf in zijn kansen in Rio, maar daarin stond hij min of meer alleen. Belgisch succes in het judo zou zeker uit de Waalse vleugel komen, zo was de consensus vooraf. Charline Van Snick of Toma Nikiforov, maar niet Dirk Van Tichelt. Maar hij deed het dus toch, na een hele dag intensief vechten in de categorie -73kg. Dirk Van Tichelt noemt zichzelf een veelzijdig judoka en dat bleek ook. Hij wierp gisteren zijn tegenstanders, maar deed het in de kleine finale tegen Miklos Ungvari met een armklem. Die klopte meteen af – wat ons ook een goed idee leek – waarna Van Tichelt meteen door het zwerk in de armen van zijn coach vloog. Brons, na twee Spelen zonder eremetaal, sowieso het hoogtepunt van zijn carrière. Van Tichelt was het tornooi in Rio voortvarend doorgekomen. Het is een stad die hem ligt, zo had hij vooraf gezegd. Hij had er al een GP gewonnen, brons gepakt op het WK. Hij houdt van de relaxte sfeer, van de wandelingen op het strand die de gedachten wegleiden van de kampen. Misschien gaf dat hem wel het extra zetje in zijn 1/8ste finale. Daar- in versloeg hij in de derde ronde zowaar de nummer één van de wereld Changrim An. Een tegenstander die hij nooit eerder had kunnen kloppen. In de kwartfinales had hij ook al stalen zenuwen getoond in de kamp tegen Rus Denis Iartcev, toen hij een late waza-ari tegenkreeg.
Japanner te sterk
Na die kamp had Van Tichelt al aangegeven dat zijn Spelen sowieso geslaagd waren, maar dat was natuurlijk niet gemeend. Alleen de halve finale tegen de Japanner Shohei Ono scheidde hem nog van een zekere zilveren medaille. Ono was sowieso een tegenstander die hij liever had willen vermijden. ‘Als je op één iemand je geld moet zetten, zou ik Ono suggeren’, zei Van Tichelt vooraf. Hij wist dus waarvoor hij stond in zijn halve finale. Van Tichelt sloeg zichzelf twee keer met de vlakke hand in het gelaat om meteen de focus te vinden. Hij wilde graag agressief vechten tegen Ono, maar moest de kamp meteen ondergaan. Hij wrong zich in de vreemdste bochten om meteen de ippon te vermijden. De sfeer in de Carioca 2 Arena was heet: op de perstribune hoorde je Japanse verslaggevers ratelen, in de stijl van het machinegeweer. Ook de tribunes stonden in brand. Van Tichelt en Ono kwamen op de mat na de overwinning van de Braziliaanse Rafaela Silva op Carina Caprioriu. Feest in Rio. Ondertussen bleef Van Tichelt heel letterlijk tegenspartelen. Baten deed het echter niet: eerst yuko, dan waza-ari en uiteindelijk ippon. Goud en zilver waren weg,
Voor Belgen zijn de Spelen zo op de best mogelijke manier begonnen. Het lijkt echt te bestaan, het aanzuigeffect van het vroege goud
de focus moest naar de herkansing om het brons. Wellicht dacht Van Tichelt terug aan de voorbije Masters in Guadalajara, waar hij zo hard kampte tegen Orujov dat er geen energie meer over was in de herkansingen. Gisteren vond hij ergens diep in de tank dus wel nog de energie om de focus te verleggen. Straf, want tussen de verloren halve finale en de herkansing lag niet eens een uur.
Hoogtepunt
Sowieso is Rio het hoogtepunt voor Van Tichelt, maar niet het einde van de rit. ‘Daarvoor doe ik het nog veel te graag’, zegt hij. ‘Afzien, vechten, knokken, dat zit in mijn natuur.’ Het parcours dat hij aflegde op de Spelen van Rio mag daarvoor zeker als bewijs gelden. Voor Belgen zijn de Spelen zo op de best mogelijke manier begonnen. Het lijkt echt te bestaan, het aanzuigeffect van het vroege goud. Met Van Acker, Achab en Nikiforov in de wachtkamer laat dat het allerbeste verhopen voor alles wat de komende weken volgt.