De Van Avermaet van het judo
Brons! Op zijn derde Spelen en na een profcarrière van twaalf jaar is het zover: dé bekroning voor Dirk Van Tichelt. Een portret.
| In het judowereldje wordt Van Tichelt wel vaker de ‘Beer van Brecht’ genoemd. ‘Dirk is een blok beton. Hij is echt zo sterk als een beer. Een defensieve judoka. Hij neemt niet vaak initiatief, maar loert voortdurend op de counter. Terwijl hij als persoonlijkheid net een open boek is’, zegt Jean-Marie Dedecker. De gewezen judocoach heeft Van Tichelt zelf nooit getraind. ‘Als jonge judoka heeft hij wel een paar keer voor mij op de mat gestaan, maar trainen was dat niet. Ik hou van zijn stijl. Het nieuwe judo is vooral wat trekken en sleuren. Hij heeft een uitmuntende techniek. Dirk is nog een judoka van de oude stempel.’ Een techniek die hij in Rio bijna niet mocht tonen. Van Tichelt bereikte deze Spelen pas via een achterpoortje. Via de WK’s of EK’s kon hij zich niet rechtstreeks plaatsen. Hij moest dan maar kleinere tornooien afwerken om genoeg punten te scoren en zo bij de beste acht Europeanen horen om een ticket af te dwingen. ‘Typisch voor de Belgische judosport. In het buitenland zou een topper als hij wel in de watten gelegd worden. Hij heeft een profstatuut bij de overheid, maar dat dankt hij vooral aan zijn master in de lichamelijke opvoeding. Meer dan het minimumloon heeft hij niet. Een paar jaar geleden heb ik hem nog geholpen om sponsors te zoeken. Het mocht niet baten. Zelfs een sponsor van 5.000 euro is in deze tijden te hoog gemikt voor een judoka. Hij is dat beu. Dit tornooi is zijn laatste kunstje. Na deze medaille stopt hij, denk ik’, zegt Dedecker.
Underdog
Ondanks het gefoeter over sponsors heeft Van Tichelt een rijke carrière uitgebouwd. Om zijn medailles en zeges op grandslamtornooien te tellen, heb je meer dan twee handen nodig. Hij was zelfs een tijdje de nummer één van de wereld. ‘Alleen op de grote momenten lukte het niet altijd. Hij is een beetje de Greg Van Avermaet van het judo. Deze Spelen is de underdogs blijkbaar goed gezind’, zegt Dedecker. In zijn jonge jaren trainde Van Tichelt zelf in de stallen, tussen de beesten van zijn ouders, die een boerderij hebben. ‘Ik had hier altijd een vrij grote speeltuin. Een klein kalfje liep me toen wel gemakkelijk onderuit. Maar op die manier kon ik mijn verdedigende skills wat bijschaven’, zei hij in een interview. Door het zware beroep van zijn ouders was vakantie als kind nooit meer dan een dagje aan zee. Maar intussen heeft hij met stages of wedstrijden in Japan, Mongolië, Azerbeidzjan, Brazilië en El Salvador wel de halve wereld gezien. ‘Belgische judoka’s zijn globetrotters. Zij moeten wel de hele wereld afreizen op zoek naar deftige tegenstanders en wedstrijden.’ Ondanks zijn brede visie op de wereld, is Van Tichelt Vlaanderen altijd trouw gebleven. Hij verliet wel zijn thuishaven in Sint-Lenaarts, een deelgemeente van Brecht, voor het Limburgse Tessenderlo. Zijn ouders hebben er als wederdienst mee voor gezorgd dat er sinds dit jaar in Brecht een nieuwe judozaal is gekomen. Wie weet traint daar nu wel een toekomstige bronzen medaille.
‘Van Tichelt heeft een uitmuntende techniek, hij is een judoka van de oude stempel’ JEAN-MARIE DEDECKER