Oh nee Penélope!
Penélope Cruz schittert in drie van de idiootste films die we dit jaar al zagen:
Grimsby, Zoolander 2 en dit Spaanse melodrama. Wat bezielt de actrice die zich in de jaren 90 een plek veroverde in Hollywood en onze dromen, met dank aan Pedro Almodóvar? Misschien dacht ze: regisseur Julio Medem scoorde ooit een hit met Lucía y el sexo. En na Sacha Baron Cohens film kan mijn carrière wel wat steviger drama gebruiken.
Ma Ma start immers op uiterst droefgeestige noten: er wordt borstkanker vastgesteld bij Magda. Het is zo stuntelig opgezet dat het een voorlichtingsfilmpje lijkt: dames, laat op tijd je borsten nakijken. Mogelijk vormde dat de motivatie voor la Cruz: celebrity-acteurs krijgen wel vaker het idee om een bijdrage te willen leveren aan een betere, in dit geval borstsparende wereld. Zo was haar man, Javier Bardem, dit jaar ook te zien in de farce van Cannes, Sean Penns The last
face. De weg naar roem ligt geplaveid met goede bedoelingen. Alsof Magda’s tumor nog niet kwaadaardig genoeg is, blijkt ze ook nog eens leer- kracht. Omdat een ongeluk nooit alleen komt, is de leerkracht bovendien recentelijk werkloos geworden. Ondertussen ligt haar man op een studente – een blonde, voegt ze eraan toe. Om een oog bij uit te janken – ware het niet dat ze, in een exotisch gevoel voor montage, een aardige voetbalscout leert kennen terwijl ze naar de wedstrijd van haar zoontje kijkt. Niet zomaar een voetbalscout, maar eentje van Real Madrid. Tuurlijk. Het geluk is van zo’n korte duur dat het een record in de filmgeschiedenis kan zijn: de man verliest zijn dochter in een auto-ongeluk; zijn vrouw ligt verlamd in het ziekenhuis. Medem dacht: nu we toch wendingen opstapelen, laten we de voetbalscout haar gynaecoloog doen ontmoeten. De twee mannen blijken elkaar bovendien te kennen. Van een seksclub. Dit is twee seizoenen van een telenovela in één film. Meer gelachen dan bij Zoo
lander 2 en Grimsby opgeteld.