Herkansing

Is het leven al niet gul met tweede kansen, dan de topsport zeker niet. Jarenlang trainen als een beest, leven als een pater en diëten als een onderbroekenmodel: telt allemaal niet mee in de medaillespiegel. Eén foute beslissing, één moment van onoplettendheid en het is gedaan. Welk een schone uitzondering vormt het judo daar niet op? Klein dipje in de kwartfinales? Toevallig uitgeloot tegen een monster in een kimono? Geen nood, daar is de reddingsboei van de herkansingen, het neventornooi waarin de verliezers alsnog mogen kampen om brons – er worden zelfs twee bronzen medailles uitgereikt. Je bent uitgeschakeld, maar niet echt. Wat een mooie sluipweg naar glorie. Zou het de sportwereld geen nobeler plek maken mochten we dat principe doortrek- ken naar enkele andere takken? Als de Rode Duivels na die match tegen Wales nu eens waren opgevist in een ander tornooi, één waarin tactische richtlijnen verboden zijn? Eén waarin we het mét een verdediging proberen? Hoever waren we dan wel niet gekomen? En als je een voetbalclub na tien jaar in tweede klasse nu eens automatisch weer naar eerste klasse zou laten promoveren? En hen meteen een mooi stadion gaf? De hooligans van FC Antwerp zouden uit dankbaarheid oude vrouwtjes de straat helpen oversteken. En al die arme sporters, die opgroeien in een land waar systematisch gedopeerd wordt, als we die nu eens gewoon tóch overal lieten meedoen? Oh ja, juist.