Eindspel rond lot Rousseff ingezet
Dilma Rousseff wordt ervan beschuldigd met de begrotingscijfers te hebben geknoeid.
BRUSSEL | Niet alles staat in Brazilië in het teken van de Olympische Spelen. De leden van de Senaat hebben er afgelopen nacht gestemd over de vraag of de geschorste president Dilma Rousseff (68) zich al dan niet in een rechtszaak moet verantwoorden voor het vervalsen van de begrotingscijfers. Bij het ter perse gaan was de uitslag nog niet bekend. Maar er werd al langer verwacht dat een meerderheid van de 81 senatoren tegen Rousseff zou stemmen – minstens 58 senatoren, schatte interimpresident Michel Temer (75). In mei had de Senaat al met een ruime meerderheid het startschot gegeven voor de afzettingsprocedure tegen de presidente. Rousseff wordt ervan beschuldigd met de begrotingscijfers te hebben geknoeid, maar zelf doet ze de hele procedure tegen haar af als ‘een staatsgreep’. ‘ De Senaat is geen kazerne. Hoe kan ik dan een couppleger zijn? Ik ga niet uit schrik voor verwijten anders stemmen. We moeten doen wat het juiste is voor het land’, riposteerde senator Cristovam Buarque voor de stemming.
Michel Temer
De rechtszaak zou eind augustus plaatsvinden en vijf dagen duren. Als Rousseff veroordeeld wordt, moet ze haar biezen pakken en krijgt ze een verbod om nog aan politiek te doen. Zo zou de macht nog meer bij de onpopulaire Temer – een voormalige bondgenoot van Rousseff – komen te liggen. In dat geval kan Temer, die een conservatievere koers vaart, als volwaardige president voortregeren tot 2018, wanneer er presidentsverkiezingen gepland zijn. Maar ook tegen hem loopt een onderzoek wegens corruptie.
De deur klettert met veel lawaai open. Isvenitje, zegt Jelena, onze provodnitsa, en ze duwt een stofzuigerslang naar binnen. Tijd om het Perzisch tapijt te zuigen en de ruggensteun ‘met een natte doek te doen’. Dat wij nog in bed liggen, doet weinig terzake. Hoe laat is het? Onze trein raast door verschillende tijdzones, waardoor het antwoord niet evident is, zeker als je geen ouderwetse horloge of wekker bij je hebt. Al dat elektronisch spul van tegenwoordig is niet geschikt voor een reis op de Transsiberische Express. Mijn iPad staat op Permtijd; dat was de laatste keer dat hij op wifi surfte, twee dagen geleden. Mijn iPhone past zich wel aan de tijdzones aan, maar de batterij is leeg. In onze wagon zijn vier stopcontacten voor ongeveer tien coupés, er hangen altijd wel gsm’s of tablets in de gang te bungelen (iedereen is er gerust op dat deze dure kleinoden onbewaakt kunnen opladen). Eigenlijk leven we deze 63 uur in een rijdende tijdsbubbel. De klokken in de stations onderweg helpen ons ook niet verder, want die geven Moskou-tijd aan. Zelfs onze provodnitsa, de vriendelijke, kordate hostess die over de properheid in haar wagon waakt, moet even nadenken als ik haar vraag hoe laat het is. En dus eten we wanneer we honger hebben en slapen we als het donker is. We voelen ons ondertussen lekker thuis in wagon zes. We kregen een pakketje schone lakens en handdoeken en de kleine, smalle bedden zijn best comfortabel. We zijn met een kleine groep die- hards, die helemaal tot Irkoetsk reizen, enkele buitenlanders en twaalf Russen. De Russen hebben zich verbroederd. Vaak zitten ze met zijn achten in een coupé voor vier te babbelen en te lachen. Wanneer we in een station arriveren, stuift iedereen de trein uit om de benen te strekken en een beetje proviand in te slaan. Op de tijdstabel in de wagon weet je precies hoelang de trein halt zal houden. In die kostbare minuten kun je op de perrons frambozen, koeken, pels of mutsen kopen. Gisteren hadden onze Russische compagnons op het perron in Baraminsk een voorraad gerookte vis ingeslagen, die ze vervolgens met zijn achten in de kleine coupé verorberden. Kom erbij, zei een vrouw en ze wilde me een stukje vis aanbieden. Ik wilde wel, maar mijn maag vond het niet zo’n goed idee. Ik had bovendien net gegeten in de restauratiewagen, het gifgroene restaurant met gedrapeerde gordijnen, twee wagons verderop. De verschillen op het menu zijn er groter op papier dan op de borden. Vanuit de televisie boven de bar had Abba ons de hele maaltijd toegezongen. Sommige Russen keken verbaasd op toen ze merkten dat ik vele liedjes kon mee lippen. Het blijft wennen: muziek die tot onze Europese canon behoort, is hier volstrekt onbekend. Toen we terug in onze wagon kwamen, konden we van ver de vis van onze Russische medereizigers ruiken. Tegen de geur van gerookte vis kan geen open raam of deo op.