Garbage worstelt en verzuipt
Shirley Manson trok haar lange glitterjas uit na het eerste nummer, ‘Subhuman’, en draaide een paar nummers later vastberaden een elastiekje in haar roze haar, zodat ze wat op Wiske leek. Gesteld dat Wiske een kort leren jurkje en boots zou dragen. Maar we dwalen af: de zangeres van Garbage, nog steeds een van de meest charismatische frontvrouwen van de rockscene, moest hard werken in Lokeren. Haar microfoon haperde regelmatig, het publiek had een kater na het weekend of was nog steeds onder de indruk van de stomende set van Trixie Whitley. Ook de band stak een tandje bij. Steve Marker speelde de synthesizerlijn van Donna Summers ‘I feel love’ onder ‘Stupid girl’, een trucje dat hij in Vorst Nationaal al had gedemonstreerd; maar ook daar was het al geestig. Een paar veertigers gingen uit de bol, hun kroost ging met rollende ogen wat verder staan. Het was de schuld van Shirley, kids. Had de band na die heerlijke hits nu maar niet ‘Automatic systematic habit’ en ‘ Blood for poppies’ gebracht, van de comebackplaat
Not your kind of people uit 2012. Die plaat is al aanzienlijk meer metal en minder bubblegum dan we van Garbage graag horen. In Lokeren kampte Garbage bovendien met een bijkomend probleem: stichter en drummer Butch Vig zit voor de tweede keer thuis met een kwalijke infectie van het binnenoor. Hij werd de laatste weken al even vervangen door Matt Chamberlain (Pearl Jam en Soundgarden), door Matt Walker (Morrissey) en nu door Eric Gardner, een kloek drummende jongen die Steve Marker zin gaf om de gitaren te laten knallen. Het leek wel of ze met hun tweetjes een loden mantel over het publiek gooiden. Manson voelde de aandacht van het publiek wegglijden en begon te babbelen, over haar welbekende liefde voor België, over de begindagen van de groep twintig jaar geleden, en over ‘The Donald’. ‘Ik ben duidelijk Sco’ish’, zei ze met dat heerlijke Schotse accent, ‘maar mijn bandleden zijn Amerikanen, we wonen allemaal in de States en zijn erg bezorgd over de horrorshow die Donald Trump heet. Veel mensen in Amerika zijn slecht geïnformeerd en beseffen niet wat een despoot in het Witte Huis zou kunnen aanrichten.’ Waarop ze ‘Sex is not the enemy’ opdroeg aan de holebi-gemeenschap, ‘die nog steeds niet dezelfde rechten geniet als ik’.
Fun en seks
Het is niet het bekendste nummer van Garbage, maar het veerde prettig en het bracht weer wat animo in het publiek. ‘Even though our love is doomed’ van de nieuwe plaat Strange little
birds was daarna een welkome ballad, maar dan legde de band er weer de zweep op. Het duurde tot ‘Vow’, ‘Only happy when it rains’ en ‘Cherry lips (Go baby go)’ voor er weer wat fun en seks in de set sloop. Manson dolde met haar microfoonstandaard als was het een gitaar, tot die verdomde microfoon alweer begon te stotteren. Maar toen was het optreden ook afgelopen. De band voelde dat de geplande bisnummers geen verschil meer zouden maken: een verloren veldslag. Op 11 november spelen ze een herkansing in het Koninklijk Circus.
Een paar veertigers gingen uit de bol, hun kroost ging met rollende ogen wat verder staan. Het was de schuld van Shirley, kids