BEWAPENEN VOOR EEN PERMANENTE OORLOG
In deze zomer van terreur worden in ijltempo bakens verzet. Discussies over wat we willen prijsgeven om onze open maatschappij te beschermen tegen terreur, kunnen de dadendrang van de regering niet meer bijbenen. Gisteren een nieuwe wet om afluisteren te vergemakkelijken en oproepen tot het voeren van de jihad te bestraffen, ook als dat loze praat is die niemand inspireert. Vandaag de algemene zware bewapening van de Belgische politie. Zwaardere munitie, ook wapens voor hulpagenten, meer machinegeweren, de minister van Binnenlandse Zaken die kan beslissen dat agenten hun wapens ook privé mogen dragen. Voor elk van die maatregelen valt een lans te breken, allemaal opgeteld verleent de regering zichzelf, haar politie en het gerecht nu zeer veel macht en vuurkracht. Het is een heikel evenwicht. Met zo’n brutale en onvoorspelbare terreur verwacht de bevolking kordaat bestuur. De hang naar veiligheid wint in acute stress makkelijk het pleit. Maar angst is een schril roepende raadgever, vooral over gevolgen op lange termijn. De noodtoestand uitroepen, zoals in Frankrijk, is drastisch maar tijdelijk. België vertimmert zijn wetgeving en creëert een nieuw normaal van grotere politionele armslag en vuurkracht. Het merkwaardige in dit geval is dat nog onduidelijk is of de bedreiging de huidige krach- ten van de politie te boven gaat. Hoe afschuwwekkend de aanslag in Charleroi ook was, de politie schoot de aanvaller dood en we weten nog altijd niets over een link met IS en georganiseerde terreur. Het Ocad, een onafhankelijke en betrouwbare instantie, zoals Jan Jambon er intussen routinematig bij vermeldt, zag ook na de aanslag geen reden om het beveiligingsniveau voor politie op te trekken. ‘We houden het hoofd koel’, zei premier Michel. ‘ Jammer genoeg moet ik herhalen dat nulrisico niet bestaat.’ Drie dagen later gaat de minister van Binnenlandse Zaken overstag over de eisen van de vakbonden die hij tot nu toe heeft afgehouden. We krijgen een letterlijke versie van ‘gewapend bestuur’. Voor de politievakbonden is het een geruststelling. Voor de bevolking is dat niet zeker. Bij terreurdreiging zullen duizenden wapens gedragen worden door mensen die niet in uniform zijn. Meer en meer agenten in lokale politiezones worden ook uitgerust met machinegeweren. Voorlopig zonder dat er sprake van is dat we dan de militairen van de straat kunnen halen. We zijn het er nog lang niet over eens of we nu echt in een staat van oorlog leven, maar we bewapenen ons intussen wel al voor een permanente staat van oorlog. Dat is de logica van escalatie, gevoed door angst. Wat wordt de volgende stap op dit steile pad van controle en macht?
Voor de politievakbonden is het een geruststelling. Voor de bevolking is dat niet zeker