Serene Van Morrison, explosieve Arno
Van Morrison (70) en Arno Hintjens (67) zijn uit dezelfde klei geboetseerd. Hun wortels liggen in de rhythm-andblues van de jaren zestig, die hen als jonge mannen zo passioneerde dat ze er hun hele leven op entten. Elk voegde er zijn lokale stijl aan toe: Morrison zijn Keltische roots, Hintjens zijn chanson. En allebei zongen ze in Lokeren over God. Maar wat een verschil in uitwerking! Morrison is vandaag een evenwichtige performer, die het podium opwandelde met zijn saxofoon en smaakvolle solo’s blies in ‘Moondance’. In ‘ Young lovers do’ liet hij horen hoe je een song over onstuimige jonge liefde na vijftig jaar nog geloofwaardig kan brengen, met een mooie gelatenheid in zijn interpretatie. Morrison had vier oudere muzikanten bij zich die hem op de vingerknip volgden. Arno bracht een kransje jonge wolven mee, die hem veeleer uitdaagden om zijn unieke kruisbestuiving tussen blues, chanson en krau- trock rauw te houden. ‘Que pasa’ vloog het publiek naar de keel, ‘Now she likes boys’ was een optelsom van Muddy Waters en Wagner. Morrison leek van beiden het meest tot rust gekomen. Hij is een jonge vader, die zijn demonen getemd heeft door het licht te vinden in de natuur en in het goddelijke. In songs als ‘Enlightenment’ en ‘Days gone by’ zong hij over inzicht vinden in zichzelf. Met prachtige melodieën, een goeie afwisseling tussen troostende ballads en vinnige funk, dat alles bedaard en fijn gespeeld, kwam Morrison sereen over.
Pensioennummers
Arno daarentegen stond op het podium met kruit in zijn kont: klaar om te ontploffen. ‘Ha ha’ spatte zó nijdig uiteen dat je een pas achteruit deed, ‘Putain putain’ was een middelvinger naar de Brexit. ‘Brussels’ was een oproep tot eendracht in moeilijke tijden. Arno’s versie van soul is zo vaak getransformeerd dat ze in zijn beste momenten expressionistische kunst geworden is. Allebei zongen ze dus over God. Voor Morrison is geloof al lang een groot thema, en hij verpakte het in zijn set zo luchtig en speels dat je er vooral het positivisme van opstak. Arno beeldde God af als een man die vandaag wanhopig moet zijn over zijn creatie, de mens. Ook hier die oppositie: Morrison heeft zijn gevecht gestreden, Arno lijkt nog dagelijks in de loopgraven te staan. En allebei hebben ze hun pensioennummers. Morrison sloot af met ‘Brown-eyed girl’ en ‘Gloria’, Arno maakte iedereen blij met ‘O la la’ en ‘Les filles au bord du mer’. Een interessante avond, die liet zien hoe mensen die aan dezelfde meet starten, een heel andere koers op kunnen gaan.