Bluf? Grootspraak? Nee, zelfkennis

Met een perfecte race schonk Pieter Timmers België twintig jaar na Frederik Debrughgraeve weer een olympische zwemmedaille.

| Weinigen geloofden hem echt, toen Pieter Timmers de voorbije maanden bleef herhalen dat een olympische medaille mogelijk was. Hij was per slot van rekening nog nooit onder de 48 seconden gedoken op die 100 meter vrije slag en daar zouden de medaillewinnaars zeker (ver) onder blijven. Het leek er eerder op dat de 28jarige Limburger zichzelf wilde oppeppen. Dat hij een verantwoording zocht waarom hij zich al die jaren had afgebeuld in het zwembad en zijn sociale leven en zijn vriendin Elle had verwaarloosd. En omdat een beetje atleet het aan zichzelf verplicht is om altijd hoger te mikken. Maar het was dus geen peptalk of grootspraak. Timmers haalde de finale, wat al niet mis is in het koninginnennummer van een heel mondiale sport, maar alle tegenstan- ders hadden wel een beter persoonlijk record. De twijfels bleven dus tot het laatste moment. Zoals vaker was hij de traagste starter. Hij keerde in 22.96, de vijfde tijd. Maar dan kwam die indrukwekkende laatste 50 meter, waarin hij zijn tegenstrevers een voor een bijhaalde, op Australiër Kyle Chalmers (47.58) na. Timmers finishte in 47.80, uiteraard een Belgisch record, en bleef de Amerikaan Nathan Adrian (47.85), de olympische kampioen van Londen, voor. Zo zette Timmers een perfecte reeks neer in Rio. In de series zwom hij de negende tijd (48.45), maar zei dat hij nog marge had. Bluf (I) werd hier en daar geopperd. In de halve finale tikte hij aan na 48.14, een nieuw Belgisch record, en zei weer dat hij het allemaal vanzelf ging. Bluf (II) werd gedacht. Dus kan er nog twee tienden af in de finale, werd hem gevraagd. Hij lachte uitbundig en zei: ‘Dat zal nodig zijn, als ik een medaille wil halen.’ Bluf (III). Maar Timmers meende dus wat hij zei, wist dat hij de perfecte race in zich had en dat die race hem (dicht) bij een medaille kon brengen.