Alles komt altijd goed
De serie slingert complexloos van geniaal goed naar barslecht en weer terug. Kiezen om niet te kiezen, het is ook een keuze
You can’t have the cake and eat it – vrij vertaald: kiezen is verliezen. Na zes afleveringen van The get down kunnen we zonder schroom stellen dat die uitdrukking niet Baz Luhrmans levensmotto is. De Australische regisseur eet zijn cake graag terwijl hij hem bijhoudt. De man achter onder meer Australia,
Romeo + Juliet en Moulin Rouge deed er jaren over om The get down in elkaar te draaien. De serie volgt een handvol jongeren die eind jaren 70 in een brandende Bronx hun heil vinden in de muziek, net op het moment dat het onbewoonde eilandje hiphop aan de einder van die grote disco-en-funk-oceaan opdoemt. Er wordt gedanst, gezongen, gekust en gevochten. We schreven het al (DS 12 augus
tus): The get down is een overvolle snoepwinkel van stijlen en registers. Dansscènes struikelen over actiescènes. Bovendien heeft Luhrman het geheel nog eens vol referenties gepropt – muzikale, maar ook verwijzingen naar films en andere series. Er zijn muziekscènes om van te smullen. We hebben nog nooit iemand het principe van the get down in hiphop zo geweldig cool zien uitleggen als Grandmaster Flash in de tweede aflevering van deze reeks. In de vijfde aflevering kropen we dan weer onder onze sofa van pure ergernis bij de onhandig gemonteerde afwisseling van grootse disco- en pompende hiphopscènes. Goed of slecht? The get down is alles tegelijk, de serie slingert complexloos van geniaal goed naar barslecht en weer terug. Kiezen om niet te kiezen, het is ook een keuze. Toch is er één keuze die Luhrman uiteindelijk wél gemaakt heeft: het hoeft allemaal niet écht te zijn. Net nu realisme op tv zo in zwang geraakt is, veegt hij er zijn voeten aan. Tegen de achtergrond van een smerige Bronx en een stad op de rand van het faillissement vertelt hij gewoon een sprookje, een sciencefictionverhaaltje. Daarin is dj Shaolin Fantastic dan een ninja, Grandmaster Flash zijn goeroe – of beter: zijn Yoda. ‘ Het enige rationele antwoord op gevaar zijn superkrachten’, zegt Ra in de vijfde aflevering tegen Shaolin. Alle personages hebben die superkrachten – of op zijn minst rode, suède Puma’s. Ezekiel is een hedendaagse Romeo. Het liefdesverhaaltje dat hij beleeft, gaat geen enkel happy end uit de weg. In de straatjes, geprangd tussen die gigantische brandende gebouwen, mag het van Luhrman eens een keertje gewoon goed aflopen.
The get down is het soort televisieserie dat elke recensent graag de verdoemenis in schrijft. Het verhaal is dun, de scenario’s zijn rommelig en het is bijwijlen grotesk in scène gezet. Maar soms, heel soms, wordt zelfs een recensente verliefd en schrijft ze al dansend haar recensie.