Het refrein is dood
Met een nieuwe plaat – twee zelfs! – van Frank Ocean heeft de muziekwereld eindelijk waar ze al vier jaar om vroeg. Maar waarom zaten zo veel mensen op de soulzanger te wachten? En waarom doet die zo moeilijk? En waarom willen we nu een trap bouwen?
Daar zaten we dan, twee weken geleden, met honderdduizenden te wachten op een plaat die nooit kwam. Frank Ocean had op zijn website een livestream geopend van een werkplek waar hij hout zat te snijden, en meteen werd gespeculeerd over de langverwachte opvolger van zijn vier jaar oude debuut Channel orange. Maar Ocean zette het web een neus en sloot de stream af zonder nieuwe muziek. Twee weken later was het toch prijs, met liefst twéé platen:
Endless en Blonde. Maar wacht eens: wie ís die Frank Ocean (28) eigenlijk en waarom werd er zo naar uitgekeken? U moet weten: Channel orange was een prachtdebuut, met rauwe, eerlijke teksten en soulvolle, subtiele muziek op een moment dat veel r&b plastic klonk. Het leverde hem twee Grammy’s op. Drake, The Weeknd en Justin Bieber kopieerden zijn stijl. Beyoncé, Adele, James Blake en Kanye West dweepten openlijk met zijn debuut. En Frank? Die hulde zich in een stilzwijgen dat hij enkel doorbrak met een doorwrocht essay over zijn liefde voor een man. Een
coming out die ongezien was in de hiphopwereld, en die hem nog meer in de harten deed sluiten. Er werd dus wel wat gejubeld toen
Endless vrijdag plots live ging. Het bleek een kortfilm-metsoundtrack, zoals Lemonade van Beyoncé enkele maanden geleden. Van bij de eerste noten wisten we weer waarom we op Ocean hadden gewacht: zijn falsetto vult elke leegte met emotie.
Trappen bouwen
Wat volgde was een 45 minuten durende samenvatting van een doe-het-zelfproject. Hij zwoegde in zijn werkplek met cirkelzagen en schaafde, verfde en timmerde dat het een lieve lust was, om een spiraalvormige trap te bouwen. De metafoor lag er dik op: Oceans creatieve proces is een ambacht, en vergt tijd. Het kenmerkt een reeks zwarte Amerikaanse artiesten die dit jaar vierkant hun goesting doen. Ook Drake en Rihanna dropten een verrassingsalbum, en vooral Kanye West en Beyoncé paarden met
The life of Pablo en Lemonade pompeuze conceptplaten aan grootschalige lanceringen – een modeshow bij Kanye, een HBOpremière bij Bey. Met wisselend resultaat: Beyoncé leverde een doodeerlijke, met militaire precisie opgebouwde popparel af; Kanye was bij momenten geniaal, maar bovenal warrig en bevreemdend. Van Frank Ocean hadden we het eerste verwacht. Het werd het tweede.
Endless lijkt wel een kladblok: misschien zijn de dromerige, half afgewerkte songs ideeën die Ocean de voorbije vier jaar had, maar de plaat niet haalden, als schaafsels die van zijn trap vielen. Dat frustreert: je hoort een reeks deuntjes die je graag tot volle wasdom zou horen komen, ziet een allesbehalve spannend gemonteerde film, en een trap leer je ook niet maken. De staircase gaat dus niet richting heaven, maar het ijle in. Maar we hoefden niet te treuren: bij Endless werd meteen aangekondigd dat Blonde dat weekend zou volgen. Dat werd het echte werk, toch? Als Endless een uniek document was dat inzage bood in waar Frank Ocean de voorbije vier jaar in godsnaam mee bezig is geweest,
Wie even ‘unplugt’ en de ogen sluit, ontdekt goudeerlijke prachtsongs