Béatrice Delvaux over de regering-Michel
‘Deze politieke klasse slaagt er maar niet in een staat te leiden’
Het is een alom bekende fabel. De krokodil neemt de schorpioen op zijn rug om hem de rivier te helpen oversteken. De schorpioen belooft op zijn communieziel dat hij zijn samaritaan geen kwaad zal doen. Met de oever in zicht geeft de schorpioen de krokodil alsnog een steek in de huid, kijkt hem aan en zegt: ‘Vergeef me, het is sterker dan mezelf.’
Is de schorpioen met dienst de CD&V, die het niet kan laten een prik uit te delen aan een regering die haar van de ene electorale oever naar de andere brengt? Mogelijk, maar die rolverdeling is een tikje te simplistisch. De hele politieke klasse faalt. Ze slaagt er maar niet in een staat en een regering te leiden zonder te vervallen in oud zeer. Het is sterker dan haarzelf. Het onvermogen een begroting binnen de voorziene tijdslimiet rond te krijgen, zonder als kippen zonder kop op het erf van de Wetstraat te lopen, pikkend naar graantjes. Zonder samenhangend project, maar met een lappendeken van toegevingen en zoethoudertjes voor de een of de ander. Het openlijk etaleren van de verdeeldheid, die rondjes kleinzerige rivaliteit. Vaste prik in een theaterstuk waarvan ze donders goed weet dat iedereen – journalisten en burgers – de bedrijven al lang uit het hoofd kent en er de buik meer dan vol van heeft. Is het werkelijk sterker dan haarzelf?
Het is onbegrijpelijk, politici die in hetzelfde bedje ziek blijven, business as usual. Terwijl de burger, zowel in Europa als in de Verenigde Staten, overduidelijk die traditionele politiek en haar vertegenwoordigers de rug toekeert en iedere kans aangrijpt om de heersende klasse een hak te zetten. Zelfs als hij daarvoor zijn wagentje moet aanpikken bij uiterst links, uiterst rechts, bij Trump of bij de pleitbezorgers van de Brexit. Elke beeldenstormer of scherpslijper valt in de gratie, zolang hij maar in het vlees snijdt van de gevestigde politieke ‘elite’.
Hoe valt het ook te rijmen dat dezelfde lui voor wie er de hele zomer geen wolkje aan de lucht was, nu met getrokken messen tegenover elkaar staan over de begroting? Dat ze elkaar nog steeds in de haren vliegen over zaken die al van bij het absolute begin ter tafel liggen? Even opfrissen. De eerste grote stakingsdag, de regering-Michel zat nog maar net in het zadel. Die ochtend kopten alle kranten de eerste onthullingen over grootschalige belastingontduiking, de fameuze Luxleaks. Verontwaardiging alom. CD&V maakt er meteen een campagnepunt van: de lasten moeten rechtvaardiger verdeeld worden, de rijken en de inkomsten uit vermogen moeten zwaarder belast worden. Twee volle jaren zijn we verder. Daarin werd vooral een botsparcours afgelegd waarin de betrokken partijen, vooral uit electorale overwegingen en soms haast in crisissfeer, elkaar voortdurend in de weg reden. Niet als enige achteruitgaan bleek daarbij belangrijker dan samen vooruitgaan.
Een droeve zaak met nefaste gevolgen. Voor het bestuurlijk fatsoen, voor de politieke samenhang. Maar vooral voor het ge-
De burger keert de traditionele politiek en haar vertegenwoordigers de rug toe en grijpt iedere kans aan om de heersende klasse een hak te zetten
loof van de burger in onze sociale democratie, die stilaan op sterven na dood is. De hoofdrolspelers van deze zwanenzang volharden inmiddels verder in de boosheid.
Immers, toen ze vier jaar geleden bezwoeren de beste maatjes te worden, wie had toen dat zwaard boven de hoofden zien hangen? Dat ze het nooit eens zouden kunnen worden over de verdeling van de lasten, dat dekselse pijnpunt van de ongelijkheid. Neen, dát hadden ze niet zien aankomen.
Helaas gaat het ook om veel meer dan enkel belastingen. Een andere kwestie die om een oplossing schreeuwt, maar veroordeeld lijkt tot twistappel: de toekomst van onze energie. Tom Van de Cruys, ceo van groenestroomproducent Lampiris, zei onlangs in La Libre Belgique: ‘Ik vrees dat we in de Belgische context nooit tot iets solide kunnen komen. Er moet één enkele energieminister zijn, met vier lukt dat niet. Nochtans is zowat iedereen het eens over wat er moet gebeuren.’ Men zou verwachten dat de politieke machthebbers de noodkreet beantwoorden. Mis poes. Federaal energieminister Marghem van de MR wil dat klimaatbevoegdheden opnieuw federale materie worden, zodat de regio’s geen inspraak meer hebben. Coalitiepartner N-VA wil er niet van weten. En wat gebeurt er, dacht u?
Degenen die de stilstand aankaarten, krijgen intussen nog steeds nul op het rekest. Toen de beleidsverklaring van de premier in de Kamer gisteren moest worden uitgesteld, reageerden diverse ministers met een schamper ‘Dat is niet zo erg. Dat gebeurde vroeger ook wel eens.’