Laat die aftiteling toch eens lo
Vervelend hé, die halve titel hierboven? Die al stopt nog voor hij af is? Wel, dat is wat Netflix tegenwoordig met de aftiteling van tv-series flikt. Een concreet voorbeeld. Zopas keek ik een aflevering van de briljante serie Black mirror. Aan het einde van een ontzettend beklijvende episode begint ‘ Exit music’ van Radiohead te spelen. Het lied past bij de scène als een speculoosje in een kop koffie: de climax van het verhaal geeft je een stomp in de maag, en muziek dikt dat gevoel nog stevig aan. Dan wordt het scherm zwart, de aftiteling begint. Normaliter speelt de muziek nog door tijdens die credits, om het oh my god- effect van de verhaallijn nog even te laten uitwaaieren. Een bewuste bedoeling van de makers van de reeks. Alleen verknoeit Netflix de sfeer vakkundig door de eindgeneriek automatisch stop te zetten en je aan te manen om de volgende aflevering te bingen. En ja, je kan klikken op ‘ aftiteling bekijken’, maar het moment is dan al helemaal weg.
Op televisie presteren ze dat ook almaar vaker: de aftiteling na een film wordt afgekapt, en één seconde na het einde krijg je alweer schreeuwerige reclame van Special K en Pantene Pro V door de strot geramd. Terwijl de eindgeneriek ook een nut dient: ze stelt je in staat om even te laten bezinken wat je net hebt gezien. Verwerken. Voor een zwaarmoedige serie als Black mirror is dat bovendien écht nodig. De aftiteling maakt simpelweg deel uit van het geheel. Zoals de intro van een James Bond-film ook deel uitmaakt van het geheel. Bovendien is het tonen van de eindgeneriek ook een kwestie van respect voor de makers, toch? In elk geval, het credo live by your own stan
dards in gedachten, de titel van dit stukje luidt: ‘Laat die aftiteling toch eens lopen!’