TRIESTE DEURENKOMEDIE

De eerste echte onderhandelingsronde over de Brexit is donderdag zonder enig resultaat afgesloten. Niet dat iemand al onmiddellijk een doorbraak verwacht had. Maar enige vooruitgang had toch zichtbaar mogen zijn.

Dertien maanden nadat de Britten met een nipte meerderheid beslisten uit de EU te stappen, en bijna vier maanden nadat premier Theresa May de klok in gang zette die aftikt naar ‘Brexitdag’ 29 maart 2019, zijn de gesprekken nog voor geen meter opgeschoten.

De Britten hebben duidelijk geen haast. De urgentie om eindelijk werk te maken van de praktische uitwerking van hun beslissing, lijkt nog niet tot hen doorgedrongen. De voor de Brexit bevoegde minister, David Davis, vertrok maandag – bij de start van de onderhandelingsronde – na minder dan een uur al opnieuw uit Brussel. Hij had dringender dingen te doen in Londen. Het honderdtal ambtenaren dat hij had meegebracht naar Brussel, moest de zaak maar klaren. Maar ambtenaren kunnen geen politieke knopen doorhakken en krijtlijnen uittekenen – en dat is net wat er nu, bij de start van de inhoudelijke gesprekken, nodig is.

Davis is niet de enige die andere prioriteiten heeft. Het grootste probleem is dat de Britse regering niet op één lijn zit over het soort Brexit dat ze wil. De Britse politiek heeft daardoor dezer dagen veel weg van een ouderwetse deurenkomedie. Met een plot vol onverwachte ontwikkelingen, foute uitspraken en vuile streken. En vooral met personages die in de eerste plaats hun eigen ambities nastreven en daarbij niet aarzelen hun collega’s – concurrenten? – de pas af te snijden of ten val te brengen.

Helaas valt er weinig te lachen bij dit schouwspel. Want intussen verkeren, in GrootBrittannië en op het Europese vasteland, miljoenen mensen in onzekerheid over hun toekomst. Britse expats in de EU, en EUonderdanen die in het Verenigd Koninkrijk wonen en werken, weten nog steeds niet waar ze na 29 maart 2019 aan toe zullen zijn. Bedrijven weten niet tegen welke voorwaarden ze – over nauwelijks 20 maanden – zullen kunnen exporteren naar en investeren aan de overkant van het Kanaal.

Intussen slorpen de onderhandelingen onnodig veel tijd en energie, en dus ook geld, op van de EUinstellingen en het Europese ambtenarenapparaat. Op die manier gijzelen de Britse politici uit puur eigenbelang niet alleen hun eigen bevolking, maar heel Europa.

Het grootste probleem is dat de Britse regering niet op één lijn zit over het soort Brexit dat ze wil