‘Ik speel competitievoetbal van toen ik zeven was’
Eva Vereecke heeft het hart, de benen en de genen voor het spelletje
Wat een fenomenale avond was dat, donderdag in Breda, waar we de Red Flames samen met 5.000 Belgen luid toejuichten. Wat een adrenaline, wat een spanning, wat een heerlijke ontlading. En zo terecht dat de Red Flames eindelijk aandacht krijgen en live worden uitgezonden. En dan lijkt het alsof vrouwenvoetbal plots in de lift zit. Wel, dat is al een tijdje bezig.
Voetbalgeschiedenis
Ik speel competitievoetbal van toen ik 7 was. Toen weliswaar nog als enig meisje tussen vele jongens. Het grootste cadeau aan mezelf was om, na jaren onderbreking, die draad weer op te pakken. In onze Antwerpse competitie spelen er meer dan 60 vrouwenploegen. Elk weekend geven in Vlaanderen duizenden meisjes en vrouwen het beste van zichzelf op vele voetbalvelden. Puur uit passie voor de sport, want voor het geld …
Ik wil het vooral hebben over de liefde die vrouwen kunnen hebben voor dat heerlijke spelletje. Voorbij alle clichés van vrouwen die buitenspel niet zouden begrijpen en alleen naar voetbal zouden kijken voor schone mannenbenen.
Die liefde kreeg ik mee van mijn Moemoe (°1911). Ondertussen een oermoeder van meer dan honderd nazaten, van wie velen dankzij haar voetbal ademen. Haar broer, Staf Hellemans, speelde voor Malinois én voor de Rode Duivels. Hij ging zelfs naar het allereerste WK in Uruguay in 1930. Die reis duurde acht weken. Ze trainden dagelijks op het dek en verloren vele ballen in zee. Toen ze in Uruguay aankwamen, was hun conditie gezakt onder nul, en verloren ze hun drie wedstrijden.
1986: Mexico. Mijn moeder, een ware voetbaldochter van Moemoe, wekte ons, haar drie dochters, elke nacht als de Rode Duivels speelden om de matchen bij Moemoe te bekijken. Alsof beide moeders voorvoelden dat de Rode Duivels dat jaar geschiedenis zouden schrijven. Zo beleefde ik, als zevenjarige, alle matchen van die fantastische Mundial: de match tegen de Sovjetunie met doelman Dasajev en de kwartfinale tegen het Spanje van Butragueño. Pas later zou ik begrijpen hoe historisch onze vierde plaats toen was.
En op café praat ik graag mee over de Europacupoverwinning van KV Mechelen in 1988. Dat doelpunt van Piet den Boer! En die match van Antwerp tegen Vitosha Sofia in 1989 was inderdaad een mirakel: drie keer scoren na minuut 87. Echt alles is mogelijk in voetbal.
Elke zaterdagavond keek ik tv in de living van Moemoe. Zij niet. Zij zat in de woonkamer, luisterde naar het voetbal op de radio. En dan kwam ze tegen tien uur alle uitslagen aan mij voorlezen, met veel analyserend commentaar. En we keken samen naar de voetbalverslagen in het laatavondjournaal.
Had Extra Time toen bestaan, het was een meerwaarde geweest om mijn Moemoe daar mee te laten debatteren. Dus ja, ook een vrouw, geboren in 1911, kon evenveel voetbalkennis en passie etaleren als haar grote held Rik De Saedeleer. Ik ben oprecht blij met de aandacht die vrouwenvoetbal eindelijk begint te krijgen. Ja, er is nog een lange weg te gaan. En, neen, je kan het niet vergelijken met mannenvoetbal.
Passie en plezier
Vrouwenvoetbal is zulk oprecht en puur spelplezier. De verbetenheid waarmee de Red Flames donderdagavond vochten, voor elke bal bleven gaan. De oprechtheid waarmee ze hun vreugde deelden met de supporters. Wat een triomf voor de sport.
Als ik dezer dagen jonge meisjes aan de zijlijn zie staan bij de trainingen van de Red Flames ben ik fier en hoopvol. Fier op de Red Flames die keihard gaan voor hun sport, er vaak veel voor opgeven. Hoopvol voor de jonge supporters die daardoor voelen dat het oké is om als jong meisje voor voetbal te kiezen.
Sinds vijf jaar voetbal ik zelf weer, in de fuchsia kleuren van Royalle Zeezicht Female Club. Het zijn de beste momenten van de week, op een voetbalveld, alles gevend, zonder fy sieke grenzen en met een grenzeloos groepsgevoel. Zelfs genieten als de tegenstander prachtig voetbalt.
Beste mannen, raak eraan gewend en omarm onze liefde voor het voetbal. Er zijn veel vrouwen die evenveel houden en kennen van die ‘mannensport’, die met oog voor tactiek en techniek naar dat heerlijke spelletje kijken. En omarm ook vrouwenvoetbal en de Red Flames. Gun jezelf een heerlijk avondje en supporter luid tijdens de match tegen Nederland. Want de vrouwen zijn duidelijk klaar om te groeien in het tornooi. Vergeet niet dat in 1986 de Rode Duivels in de eerste ronde enkel wonnen tegen Irak. Dan was Noorwegen een straffere stunt.
Ik bestelde alvast tickets voor de kwartfinale en ik kijk hoopvol uit naar de vrouwen rond de tafel van
Extra Time en de eerste vrouw die trainer is van een eersteklasseploeg. Ik ken er wel een paar die dat kunnen. U mag mij altijd bellen.
Staf Hellemans, de broer van mijn Moemoe, speelde voor Malinois en voor de Rode Duivels: hij ging mee naar het allereerste WK in Uruguay in 1930