DE ZELFMOORDPILOOT IS NU DE MEESTER
Charles Michels verbazende succes plaatst Bart De Wever voor een paradox
Ruim halfweg zijn regeerperiode heeft federaal premier Charles Michel definitief zijn gezag gevestigd. Hij is eindelijk de numero uno van de Belgische politiek. Hij begon drie jaar geleden met de grootste gok uit de recente politieke geschiedenis: als enige Franstalige partij een regering vormen met de NVA. Dat leek zo riskant dat het etiket ‘kamikazeregering’ op zijn ploeg werd geplakt. Dat hij vervolgens werd getypeerd als een soort veredelde conciërge, in dienst van de echte chef in Antwerpen, griefde hem diep. Snel bleek bovendien dat hij zijn tijd in de Wetstraat 16 hoofdzakelijk zou moeten invullen met bemiddelen tussen zijn drie Vlaamse partners die elkaar naar het leven stonden. Zijn programma van budgettaire sanering en fundamentele hervormingen leed eronder.
Maar de volhouder wint. Met nietaflatende energie en ijver bleef Michel gefocust op zijn doel. Tot de kansen wonderlijk in zijn voordeel begonnen te keren. De economische groei keerde net op tijd terug om een onmogelijk ogende budgetopmaak te ontmijnen. De Vlaamse partijvoorzitters begroeven mokkend hun strijdbijlen. Ze zagen finaal in dat ze er geen baat bij hadden elkaar het scoren te beletten. Gelijktijdig evolueerden de geesten in de Europese Unie: de klemtoon verschuift van harde sanering naar toekomstgerichte hervormingen. Dat alles maakte de zachte landing van gisteren mogelijk.
Maar het gesternte van Michel werd nog gunstiger. De onaantastbare machtspositie van de PS stortte in onder de combinatie van grove normvervaging en een sterke uitdaging op de linkerzijde. De drieste zet van Benoît Lutgen (CDH) om te breken met de socialisten brengt de MR onverwacht aan de macht in Wallonië en straks wellicht ook in Brussel en de Franse Gemeenschap.
Het onvoorstelbare wordt waar. In plaats van een zelfmoordpiloot is Michel meester van het politieke veld geworden. Nu Lutgen uit lijfsbehoud is bijgedraaid, is het tactische plan van 2014, een as van liberalen en christendemocraten, zo goed als verworven. Die combinatie kan straks haar eigen juniorpartners uitkiezen. Dat kan de NVA zijn, maar ook een getemde PS. Dat is macht.
Het verbazende succes van Charles Michel plaatst Bart De Wever voor de al bij de aanvang gevreesde paradox: liberale economische recepten domineren straks overal het beleid. De logica is die lijn zo lang mogelijk door te trekken. De keerzijde is dat de urgentie van een volgende staatshervorming vervaagt. De Wevers strategie is zo succesvol dat ze zichzelf overbodig maakt.