Persoon van het Jaar, de grootste eer
Het weekblad Time is zo goed als irrelevant geworden. Dat moederbedrijf Time Inc. deze week nog eens wordt verkocht, haalt maar het nieuws omdat de zeer conservatieve gebroeders Koch ermee gemoeid zijn. Maar de titel Persoon van het Jaar is nog steeds de grootste eer, en de ultieme bekroning van een carrière. Er is maar één Persoon van het Jaar, die van Time. Zoals er maar één Meest Sexy Man ter Wereld is, namelijk die van People (het zusterblad van Time). Die gaven hun titel dit jaar trouwens aan de countryzanger Blake Shelton. Een man die niet wezenlijk sexyer is dan onze Robby Longo, als u het ons vraagt.
Maar dat is nu net het punt: onze mening is irrelevant. People kiest de Meest Sexy Man, Time kiest de Persoon van het Jaar,
Trends de Ondernemer van het Jaar en
Humo de Lul van het Jaar. Het geheim? Er het eerste bij zijn, en dan lang genoeg volhouden. Time doet het al sinds 1927. Knack heeft ook een Mens van het Jaar, maar dat is aanstellerij. En wij betwijfelen of er in Londen een magnum is ontkurkt toen Deliveroo door De Standaard tot Product van het Jaar werd uitverkoren. (Al is het in Vlaamse intellectuele kringen jaarlijks wel nagelbijten wanneer we bekendmaken, wie het Kerstessay van De Standaard mag schrijven.)
Maar er is dus maar één Persoon van het Jaar. Vraag maar aan Donald Trump, houder van de titel voor het jaar 2016. Die eerste titel telde maar half, want élke nieuw verkozen Amerikaanse president krijgt hem. Obama, George W. Bush en Bill Clinton kregen hem elk twee keer. Maar niet in opeenvolgende jaren, en daar ligt dus de lat voor The Donald. Via Twitter schreeuwt Trump nu rond dat hij de titel voor 2017 geweigerd heeft, omdat hij geen zin had om
Time een interview en fotosessie te gunnen. Maar die bewering bevat, volgens een topman van Time, ‘geen greintje waarheid’. De vorige die tweemaal na elkaar won, was overigens Richard Nixon. Misschien niet de man waarmee Trump nu wil worden vergeleken.
Er is maar één Persoon van het Jaar, en dat is die van ‘Time’