BREXIT IS EEN NACHTMERRIE

Van een ei een omelet maken is niet moeilijk, het omgekeerde is een stuk lastiger. De onderhandelingen over de Brexit tussen de Europese Commissie en het Verenigd Koninkrijk liepen gisteren vast op de onoverkomelijke complexiteit van het dossier. Om naar de volgende, fundamentele fase van de discussie te kunnen gaan, moest gisteren een oplossing worden gevonden voor de Ierse kwestie. Een formule waarbij het Britse NoordIerland de facto in de eenheidsmarkt en de douaneunie zou blijven, zodat er tussen beide Ierlanden niet opnieuw een ‘harde’ grens zou ontstaan, opende de doos van Pandora. De verantwoordelijkheid voor de lichtzinnigheid waarmee dit scheidingsproces werd ontketend, wordt met de dag groter. De voorgenomen oplossing lag in een frase die inhoudt dat er een ‘afstemming van regelgeving’ zou komen, zodat NoordIerland in feite de Europese regels zou blijven toepassen. Dat was nodig om de Ierse republiek, die zoals alle lidstaten over een vetorecht beschikt, gunstig te stemmen over een uiteindelijk Brexitakkoord.

Maar hoe verhinder je dan dat er na verloop van tijd een wezenlijk verschil in regulering ontstaat tussen NoordIerland en de rest van het Verenigd Koninkrijk? De NoordIerse protestantse partij DUP, van wier gedoogstemmen de Britse premier Theresa May afhangt, schoot het plan meteen af. Het lijkt immers de hereniging van het eiland te voorafschaduwen.

De chaos werd nog groter, want meteen eisten de Schotse en de Welshe regering een gelijke behandeling. Ook de burgemeester van Londen meldde dat de hoofdstad, die vorig jaar tegen de Brexit stemde, in deze regeling geïnteresseerd was. Lang voor het tot een echte Britse uittocht uit Europa komt, is het niet zo Verenigde Koninkrijk aan het uitrafelen. De signalen uit diplomatieke bronnen dat een vergelijk zo goed als rond was, bleken voorbarig. Een akkoord zat er gisteren niet in.

De krankzinnige manier waarop een groot land en een belangrijke speler in de Europese geschiedenis zichzelf te gronde richt, tart de verbeelding. Het simpele idee dat herwonnen soevereiniteit een bron van welvaart en maatschappelijke vooruitgang zou worden, toont met de dag duidelijker zijn kwaadaardige gevolgen. De martelgang van May sleept zich verder. De Brexitdroom is een nachtmerrie. De Britten moeten opnieuw beseffen dat je niet de cake kunt hebben én hem opeten. En May is degene die hen die droeve boodschap moet brengen.

Het niet zo Verenigd Koninkrijk is aan het uitrafelen