‘Ooit woonde ik in een villa. Toen raakte ik alles kwijt’

Zijn voeten brachten hem al in verre landen. Vaak waren ze gehuld in lederen mocassins. Maar sinds drie jaar woont Lorenzo* (72) op straat. ‘Tijdelijk’, beklemtoont de Italiaanse Belg.

Hij wil zich graag eerst wassen voor hij naar de pedicure gaat, maar de douches van de winteropvang, in de Brusselse Koningstraat, zijn pas later op de avond open. Behoedzaam trekt hij zijn vuile schoenen uit. Ze ruiken naar urine.

Lorenzo spreekt Italiaans, Nederlands, Frans en Engels. ‘Ooit was ik ingenieur in een groot chemiebedrijf. Ik woonde in Frankrijk. Een prachtige villa met alles erop en eraan. Maar toen kreeg ik moeilijkheden met de fiscus. Ik raakte alles kwijt.’

Weinig mensen weten dat hij al enkele jaren op straat woont. Het contact met zijn familie is verbroken. ‘Ik ben beschaamd, ja. In het begin had ik nog een garagebox voor mijn spullen, waar ik ook vaak sliep. Maar toen de eigenaar daarachter kwam, moest ik er weg. Ik heb het meeste elders gestockeerd, maar daardoor kan ik mijn zaken niet op orde krijgen. Als ik mijn papieren maar bij elkaar gezocht krijg, komt alles in orde.’

Op straat heeft Lorenzo weinig contact met andere daklozen. Hij gaat wel iedere dag eten in een van de Brusselse daklozencentra. ‘Het is goedkoop, maar het eten is natuurlijk niet verfijnd.’

Dertig paar schoenen

Zijn trots is groot, maar op straat brokkelen er iedere dag stukjes af. ‘Ik denk vaak aan vroeger. Ik had minstens dertig paar mooie schoenen. Maar ik draag ze niet. Het heeft geen zin om dure kleren te dragen op straat. Dan word je beroofd. Of ze gaan stuk en dat is zonde.’

Zijn oude dag wil hij het liefst op blote voeten doorbrengen, op een jacht aan de Mediterranée. ‘Ik heb zon en zee nodig om gelukkig te zijn’, zegt Lorenzo. ‘Dan heb je meteen het antwoord op de vraag hoe ik me op dit moment voel. Ellendig, want zo is het leven op straat.’ *Lorenzo is een schuilnaam