HET IS NIET AL GOUD WAT ER BLINKT

Soms draaien zelfs N-VA-strategieën ongelukkig uit

Strategisch leek het een meesterzet. Zowat een jaar geleden dwong Bart De Wever Elke Sleurs tot ontslag. Tijdens de wekelijkse vergaderingen met de NVAministers en fractieleiders groeide ze uit tot de risee van de avond. Sleurs slaagde er maar niet in om enige lijn te krijgen in al haar bevoegdheden.

Haar vertrek maakte plaats voor Zuhal Demir, een ambitieuze Antwerpse met allochtone roots. Die verhuisde prompt naar Genk om daar een CD&Vburgemeester het vuur aan de schenen te leggen en volgend jaar de Limburgse lijst te trekken. De Wever maakte gebruik van een tijdelijke zwakheid bij Siegfried Bracke. Die mismeesterde in Gent een uitgelezen kans om de socialisten te nekken.

De Kamervoorzitter kon inpakken als Gentse lijsttrekker, Sleurs kreeg het als troostprijs. Maar de voormalige staatssecretaris deed het in haar thuisstad even belabberd. Haar tussenkomsten in de gemeenteraad gingen nergens over, haar vete met Bracke deed de partij overkop gaan. Ze begreep niet dat hij alleen een eervolle exit vraagt. Opnieuw moest De Wever ingrijpen. Zijn plan was in het honderd gelopen.

Wat slim bedacht lijkt, loopt inderdaad niet altijd goed af. Een gelijkaardig gevaar dreigde voor de korte campagne die de partij op sociale media voerde met als boodschap: een nietwesterse migrant kost de samenleving 43.000 euro. Ongetwijfeld voelden sommigen zich geroepen om over dat bedrag te soebatten – terecht, maar dat is niet het punt. De slogan refereerde aan de prijsberekeningen die voor de VlaamsWaalse transfers worden gemaakt. Vorig jaar kwam het bedrag uit op 1.000 euro, per Vlaming, per jaar. Dat heeft alles te maken met het verschil in rijk en arm, actief en inactief, gezond en minder gezond. Maar zo’n cijfer hakt er bij de publieke opinie vlotjes in.

Het is met de kostprijs van de nietwesterse migrant niet anders. Laat dit geen pleidooi zijn om deze onderzoeken te misprijzen. Wie niet meet, kan niet weten. En wie niet weet, kan geen beleid op scherp stellen. Toch blijft de gestelde finaliteit heel belangrijk. De transferonderzoeken worden dikwijls als argument gebruikt voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Eens verlost van de Walen, kunnen al die miljarden worden ingezet voor het welzijn van het Vlaamse volk.

Maar wilde de NVA met haar campagne hetzelfde suggereren voor al die nietwesterse migranten? Moeten ze uit onze samenleving worden gesneden? Natuurlijk doelde de partij daar niet op. Wellicht was de campagne daarom een erg kort leven beschoren en is ze niet voor herhaling vatbaar.