Waarom we allen naar ‘Taboe’ moeten kijken

Sinds Taboe, de nieuwe reeks van Philippe Geubels, op televisie komt, zitten we met ons gezin op zondagavond voor de buis gekluisterd. Het is ontroerende tv. En bovenal een fris tegengewicht voor de soms kille discussies die vandaag het debat lijken te bepalen.

Dat was de voorbi je week nie t anders. De vraag van de week was keihard. Wat kost een migrant? Of brengt hij op? Ik heb er geen probleem mee dat in een debat zonder taboe de cijfers naar boven komen. Ik vind he t een absolute must dat we fors inze tten op integratie, N ederlands leren en mensen aan he t werk ze tten. L okaal doen we dat ook. Waar ik wel een probleem mee heb, is de k ostentendens. Want in een samenle ving die doordrongen raakt van het neoliberalisme, komt het telkens hierop neer: je waarde als mens wordt bepaald door wat je opbrengt.

Sommigen voeren dezelfde discussie over mensen met een handicap. Ik vind het een goede zaak dat een NIPTtest ouders kan leren of hun kind risico loopt op een handicap. H et kan hen helpen om een heel ingri jpende k euze te mak en. Maar ze moeten nog altijd die keuze hebben. Ik heb in mi jn jeugd als vrijwilliger ge werkt me t mensen met een mentale beperking. Ik kan u verzekeren: voor hun familie zijn zij ontzettend veel waard. V oor de mensen die hen verzorgen ook. Z e brengen geen aandelen op de beurs, ze produceren geen auto’s en ze baten geen supermarktk eten uit. Maar ze zijn even waardevol als ieder van ons.

Sterke economie

Wie zondag of de week er voor naar Taboe heeft gekeken, zag mensen die niet of niet meer ‘ geschikt’ zijn voor de harde neoliberale samenleving. Omdat ze door brute pech ongeneeslijk ziek of gehandicapt zi jn. Stuk voor stuk mensen met sterk e en warme karakters. Mensen die voor hun naasten meer waard zijn dan wat dan ook, die de wereld op pauze zouden willen zetten voor een dag e xtra met elkaar. En ja, hun ongeval heeft de samenleving misschien meer gek ost dan wat ze erna ooit zullen terugverdienen. Of ja, de samenleving investeert in iemand die nie t lang meer zal le ven, en al zek er nie t meer zal werk en. M aar ikzelf zou nooit in een ander soor t samenleving willen leven. Want het is de enige samenle ving die erk ent dat elke mens, in al zijn sterktes en beperkingen, waarde heeft. Waar elke mens telt.

Perfectie hoeft niet

De economie moe t ten dienste staan van de mens, en nie t omgekeerd. Dankzi j onze sterk e economie kunnen we zorgen voor wie hulp nodig heeft. Of dat nu iemand is die verlamd is, iemand die al jaren vecht tegen kank er, of iemand die geboren is met down. Het is totaal misplaatst om daarrond een schuldgevoelsamenleving te creëren. Mijn hart brak toen ik Manon, een jonge vrouw , in Taboe hoorde zeggen: ‘ Je hebt een beperking , maar je bent ook een beperking .’ Een mens kan nooit een beperking zijn.

De economie moet ten dienste staan van de mens, en niet omgekeerd

Wat kost een mens? Dat is nie t de vraag die we ons moeten stellen. Wel: zijn we bereid te ‘investeren’ in mensen die hulp nodig hebben? Of ze nu in een rolstoel zitten, op latere leeftijd een knieprothese nodig hebben, of op de vlucht zi jn voor oorlog. En al die mensen staan niet tegenover elkaar. Het is niet het ene of he t andere. M aar in de harde neoliberale gedachte moe ten ze er allemaal tussenuit. G eef mi j dan maar de woorden van de personalist Heinrich Pesch. ‘Dingen hebben een prijs, mensen hebben waarde.’

Waarom we allemaal naar Taboe moeten ki jken? Om vele redenen, maar ook om deze. Omdat het laat zien dat onze samenleving net zoals haar mensen nie t per fect is, maar dat hoeft ook niet. Want levenskwaliteit vind je nie t in perfectie. Niet in opbrengst en produc tiviteit. Maar wel door elkaar te laten voelen dat je er mag zijn. Door er, in al onze eenvoud, te zijn voor elkaar.