‘Zonder dat tv-programma was

Twaalf jaar lang was Elfje Willemsen een van de beste stuurvrouwen ter wereld. Morgen begint de bobsleester met remster Sara Aerts aan haar olympische afscheid.

Elfje, knijp jij je soms niet in de wangen? Dit is begonnen als een grap, een tvprogramma op Canvas waarin Belgische atletes met een bobslee naar de Olympische Spelen wilden.

‘Eerlijk, jij had toch ook nooit gedroomd dat we het zover zouden schoppen? Ik ook niet, hoor. Niemand. In 2007, 2008, zelfs 2009 dacht ik dat ik nooit die Spelen zou halen. Zelfs toen we boven verwachting Vancouver 2010 haalden, zei ik tot 2012 elke keer: ‘Elfje, dit was mooi, maar hier stopt het project. Maar het bleef maar doorgaan’.’

Wat herinner je je nog van je eerste Spelen?

‘Wel, veel meer dan van Sochi 2014. Die tweede Olympische Spelen waren we veel meer bezig met goede prestaties, in Vancouver primeerde de ervaring. Onze ogen gingen nogal open, ik herinner me elke seconde van de openingsceremonie. Niet de laatsten zijn, dat was ons hoofddoel. En we werden niet laatste.’

Had je toen niet het gevoel: die bob rijdt met mij in plaats van omgekeerd?

‘Ja, vooral omdat Whistler, bij Vancouver, de moeilijkste baan ter wereld is. Die baan zal altijd een demon blijven. Die eerste keren daar kwam ik vaak met knikkende knieën naar beneden.’

En je allereerste afdaling ooit?

‘Ook die herinner ik mij alsof het gisteren was. In onze thuisbasis Winterberg gingen we vanaf bocht drie 90 kilometer per uur. Helemaal niet hard, maar wij hadden nog nooit in een bobslee gezeten. Voor dat tvprogramma begonnen we met zes stuurvrouwen. Elke dag lag er iemand op zijn hoofd. Aan dat eerste bobsleejaar heb ik nachtmerries, zelfs slapeloze nachten overgehouden. Ik wilde helemaal niet terug in die slee.’

Waarom stopte je dan niet?

‘Canvas stond erop toe te kijken. Als ik toen opgaf, zou heel Vlaanderen zien dat ik een loser was, een opgever, dat wilde ik niet. Als ze ons niet hadden gefilmd, was ik dat eerste jaar meteen gestopt.’

Hoe werden jullie bekeken door de andere teams? Want jullie kwamen binnen als een tvprojectje.

‘Ze spreken ons er nog altijd over aan: ‘Waar is jullie cameraploeg?’ Al waren ze zelf ook blij met de mediaaandacht. Maar echt serieus werden we pas genomen vanaf het jaar van de Winterspelen in Sochi, 2014. Tot dan werden wij zestiende, zeventiende op wereldbekers. Eerlijk, de vrou Elfje Willemsen en Sara Aerts in de bob. Willemsen: ‘Mijn lijf is kapot, mijn knieën zijn kapot.’

wen die nu op die plaatsen eindigen, neem ik ook niet serieus. Dat zijn de exoten. In dat olympische jaar hebben we Spanky (de bob waarmee het tweede Belgische team nu rondrijdt, red) gekregen en viel de hele wereld een beetje achterover.’

Dat zal wel: na dag één in Sochi 2014 stonden jullie vierde.

‘Alles begon te lopen zoals het moest: de start, het materiaal, het geld… We hebben in Sochi nooit aan een medaille gedacht, maar ook niet aan onze uiteindelijke zesde plaats. ’s Ochtends op dag twee stond ik in mijn douche en dacht: ‘Holy shit, wij staan vierde’. Maar de kloof met de top drie was groot. Die tweede dag speelden fysieke kwaaltjes op. Bij de opwarming kon ik niet eens joggen, de dokter heeft mij toen gigantisch veel pijnstillers gegeven om te kunnen starten. Ik was een wrak.’

Hoe schadelijk is elf jaar bobslee voor je lichaam?

‘Vraag eens aan mij kine. Ik kom een week niet door zonder ontstekingsremmers. Ik kan geen training afwerken zonder pijnstillers. De kleine pijntjes blijven aanslepen. Ik wil, wanneer ik veertig, vijftig jaar ben, nog met mijn kinderen kunnen spelen. Het is dus stilaan genoeg.’

Is dit echt je afscheid?

‘Ik ga nog één jaar doorzetten. Het WK volgend jaar vindt plaats in

Whistler, dan is de cirkel rond. En Sara (Aerts, red) heeft gezegd: ‘Als Elfje nog een jaar doorgaat, dan ik ook.’ Maar met mijn lijf kan ik dat niet maken. Mijn rug is kapot, mijn knieën zijn kapot. Wij sleuren altijd met die sleeën van 200 kilo, met vier man heffen en draaien we die geregeld om. Regelmatig zit bij iedereen de rug vast. En dan een afdaling, met Gkrachten en wat klappen tegen je hoofd, en de nek zit ook vast.

‘Aan dat eerste jaar heb ik nachtmerries overgehouden. Elke dag lag er iemand op zijn hoofd, elke dag kwamen we bont en blauw uit de bob’

In Sochi nam Hanna Mariën, je remster toen, huilend afscheid. Moeten we al een doos zakdoekjes meebrengen voor jouw olympische vaarwel?

(lacht) ‘Breng maar mee, het zal nodig zijn. Ik wil niet dat het gedaan is. Die adrenaline van een goede afdaling, dat is zalig. Als elk detail klopt en je voelt je versnellen...’

Eerst nog vier afdalingen genieten hier, als de eerste Belgische vrouw die op drie Winterspelen actief is.

‘Heel eerlijk: als ik destijds als speerwerpster de Olympische Spelen had gehaald, was ik nooit gaan bobsleeën. Atletiek is nog altijd de moeder van alle sporten. Maar bobsleeën is een heel goed, efficiënt Bplan.’