ERFBELASTING

Toen ik als kind Asterix in Corsica las, was ik vreselijk onder de indruk van de hartstochtelijke vetes die Corsicaanse families er blijkbaar op na houden. Taaie groepsruzies over uitgeleende ezels die honderd jaar geleden onvriendelijk werden behandeld. Nooit opgeloste twisten over een niet gepermitteerde blik die iemand van de andere clan ooit op een vrouw had geworpen. Generaties lang blijft het conflict smeulen, het minste kan leiden tot een heropflakkering.

Als de dood was ik dat ik ooit in zo’n vete zou belanden. Veel talent hebben wij, Belgen, gelukkig niet voor dat soort eeuwigdurende ruzies. Conflicten worden ofwel onderdrukt, ofwel snel weer bijgelegd. Hoogstens doen we op individueel vlak een vechtscheidinkje. Met ouder worden kreeg ik door dat het enige gevaar de erfenis is. Het waren de enige wrokverhalen die ik hoorde, met uit de hand gelopen discussies, nooit genezen wonden en onfair geachte behandelingen.

Er zijn veel goede redenen voor een hoge erfbelasting. Je geeft een minder grote ongelijkheid door, onze jongeren snappen dat het niet vanzelf komt, er zijn inkomsten voor de staatskas en dus mogelijkheden om andere belastingen te verlagen. Maar de beste reden is dat via die hoge erfbelasting misschien enkele generatielange ruzies

vermeden kunnen worden.