Marsalis viert feest met Monk en Ellington
Jazz Door enthousiast te grasduinen in het werk van Monk en Ellington bewees Wynton Marsalis met zijn orkest hoe begeesterend een klassiek jazzrepertoire kan zijn.
Jazz at Lincoln Center Orchestra met Wynton Marsalis Monk and more, Gezien in Bozar, 18 februari.
Het zou een avond met vooral composities van Thelonious Monk worden. En het Jazz at Lincoln Center Orchestra, vijftien man sterk, begon inderdaad met ‘We see’, een van die onsterfelijke melodieën van de high priest of bebop. Met meteen ook een prachtige solo van Wynton Marsalis erbovenop – hij zou er de hele avond maar vier spelen. Na dien schakelde de big band meteen over op ‘The mooche’, een heel bekend stuk van Duke Ellington, hét grote voorbeeld voor Marsalis en ook een grote inspirator van Monk.
En zo schakelde Marsalis het hele concert van Monk naar Ellington en terug, met een kort stuk van Leonard Bernstein tussendoor. Hij koos vooral minder bekende nummers – zoals ‘Stuffy turkey’ en ‘Humph’ van Monk, ‘Lady of the lavender mist’ van Ellington – allemaal bewerkt door diverse bandleden. ‘Heel inventieve arrangementen’, pochte Marsalis, maar dat was niet gelogen. Monks ‘Light blue’ klonk zelfs als een nieuwe compositie. Al speelde de band soms ook gewoon de originele versie na, zoals van de klassieker ‘Mood indigo’. Met zijn grote voorliefde voor de klarinet, voor gedempte trompetten en trombones en voor swing plaatst Marsalis zich meer in de traditie van Ellington dan in die van de altijd wat weerbarstige Monk.
De band zit vol topsolisten, die Marsalis genereus aan bod liet komen. Hij waarschuwde dat ‘Braggin’ in brass’ van Ellington een ‘onmogelijke trombonepartij’ bevatte, waarna zijn trombonesectie die wel perfect neerzette en Marsalis een solo speelde die zo virtuoos klonk dat hij er zelf van onder de indruk leek.
Net als het publiek, dat enthousiast reageerde en de band op een staande ovatie trakteerde. Met twee toegiften als gevolg – alweer twee Ellingtonstukken.