Scheiden doet strijden
Film Met expartners die als rivalen tegenover elkaar staan, is een bitse vechtscheiding zenuwslopend tot de laatste minuut.
Het kan niet anders of de eens zoete huwelijkstaart smaakt nu bitter in de herinnering van Antoine (Denis Ménochet) en Miriam Besson (Léa Drucker). Hun relatie is stukgelopen en de voogdijstrijd om de tienerzoon verloopt met getrokken messen. De achttienjarige dochter be sliste zelf om de banden met haar vader door te snijden.
Tegenover de rechter is het koppel creatief met hyperbolen, goedkope verdacht makingen en een gespeelde verbolgenheid. ‘Stalking? Ik kampeerde alleen maar voor de deur van haar ouders, omdat ik mijn kinderen wilde zien.’
Dan is er nog het briefje van de zoon, die zegt geen contact meer met zijn vader te willen, en de nauwelijks onderbouwde aantijgingen van familiaal geweld. De rechter moet afwegen hoeveel geloof ze daaraan hecht.
Vanuit een wisselend perspectief benadert de Franse regisseur en scenarist Xavier Legrand het vermeende temperament van de vader. Wat als hij straks zijn zin niet krijgt? Jusqu’à la garde baadt in een omineuze sfeer die weinig goeds voorspelt.
Een sobere en realistische enscenering onderstreept de sterke vertolkingen van deze kleine cast. De jonge acteur Thomas Gioria speelt de knul met een panische angst in de ogen. Dat de frêle moeder nietig afsteekt tegen de fysiek imposante vader, voedt slechts de achterdocht bij de kijker. Deze uitgekiende debuutfilm, die de regieprijs won in Venetië, is zonder meer ijzingwekkend. Maar zat in een minder explosieve finale geen scherpere aanklacht tegen de vele gedaantes van huiselijk geweld?