De filosoof en het paard
Een van de charmes van kin deren is dat ze ontzettend filosofisch kunnen zijn en je op een frisse manier naar de realiteit kunnen doen kijken. Een van de grote nadelen van kinderen is dat ze zelden doen wat van hen verwacht wordt.
Tegen dat laatste bezwaar is Kristel Verbeke, die zich tot een innemende tvpersoonlijkheid heeft ontwikkeld sinds ze het regenbooguniform van K3 afwierp, kennelijk ook aangelopen. In Kinderkopkes laat ze kinderen tussen negen en dertien jaar aan het woord over grote thema’s als liefde, vooroordelen of perfectionisme. Verbeke is daar goed voor geplaatst, bleek in Generatie K op Ketnet, waarin ze kinderen op een speelse manier – met onder meer verborgen camera’s – liet nadenken over normen en waarden, rechten en plichten.
Kinderkopkes borduurt voort op de volkswijsheid dat de waarheid uit een kindermond komt. Verbeke stelt haar jonge gesprekspartners vragen die ze net zo goed aan een volwassene zou kunnen stellen. Ze uit in de eerste aflevering haar overtuiging dat volwas senen ook van kinderen kunnen leren.
Dat is natuurlijk een waarheid als een koe, en zo passeren er nog wel een paar de revue – doorgaans uit de mond van volwassenen. Emma is twaalf, en haar vader is verongelukt. Emma wil geen medelijden, is dol op sporten, goedgehumeurd en nuchter. Haar verhaal spreekt uit de details. Dat ze nog geen broek aanhad toen haar moeder haar riep om te vertellen dat haar vader verongelukt was. Dat ze nog niet wist dat ‘verongelukken’ erger was dan ‘een ongeluk hebben’. Dat ze nu aan tafel op haar vaders stoel zit, ‘als je dan kijkt, dan zie je dat daar iemand zit in plaats van niemand.’ Dat ze nog het meest over haar verdriet gesproken heeft met haar paard. Want ‘een paard, dat let precies altijd op’.
Het zijn het naturel en de veerkracht van Emma die dit programma de moeite maken. Helaas hebben de makers daarnaast de grote middelen ingezet om het filosofisch gehalte te benadrukken. Waarom, dat mag joost weten. Sprak er te weinig expliciet drama uit Emma’s verhaal? Vielen er te weinig grote woorden? In elk geval: geregeld zien we Verbeke langs donkere snelwegen rijden, waarvan de lichten poëtisch in beeld komen. Ze belt haar moeder, een collega, een vriendin – allicht een goede manier om stoom af te laten als reportagemaker, maar volstrekt onnodig voor het programma. Het dieptepunt is het gesprek met haar schoonbroer: een cursus verdriet onder de mat vegen. ‘Het leven gaat verder’, ‘na regen komt zonneschijn’, ja ja. Ah, Vlaanderen en zijn emoties! Een mens zou van minder tegen een paard gaan praten.
Een van de grote nadelen van kinderen is dat ze zelden doen wat van hen verwacht wordt
Kinderkopkes. Eén, maandag, 21.30 uur. ¨¨¨èè