Big air, big show
Big air, schoonspringen van een reuzenschans, is een zoveelste poging om een jonger publiek naar olympische topsport te doen kijken.
‘De grootste big airschans in de wereld.’ ‘49 meter boven de grond.’ ‘Een hellingsgraad van 40 graden, dus meer air time om uit te pakken met hun tricks.’ De olympische marketingboys hebben hun best gedaan om met wervende uitspraken publiek naar de big air te lokken, maar ze moeten hun huiswerk iets beter maken. Want de trainingen van de snowboarders de voorbije dagen liegen niet. Smits: ‘Alle mannen zijn het erover eens: dit is niet de grootste jump ter wereld. Op de XGames (in het snowboardwereldje worden de X Games in het Amerikaanse Aspen hoger ingeschat dan de Olympische Spelen, red.) of voor fotoshoots spring ik van hogere schansen. Maar die fotoshoots gebeuren altijd in ideale omstandigheden. Dat risico wil je niet nemen op een wedstrijd, want bij een zuchtje wind wordt de wedstrijd afgelast wegens te gevaarlijk.’
Bovendien springen de mannen en de vrouwen van dezelfde schans in het Alpensia Park. JeanVal Demard, Smits’ coach: ‘Ze moeten ook rekening houden met de vrouwen, die lichter zijn en an ders dus verder zouden vliegen, te ver om goed te zijn. Maar de schans is wel mooi gemaakt.’
Je kunt het zo gek niet bedenken, de plaatsen waar zo’n reuzenschans wordt neergepoot. Dat gaat van verlaten parkeerterreinen tot natuurgebieden, maar nog veel meer op een eyecatcher in een miljoenenenstad, midden in het centrum. Big airwereldbekers zijn vaak een vorm van citymarketing. Zo zoeven Smits en co. elk jaar in Peking naar beneden vanuit het Vogelnest, het atletiekstadion van de Zomerspelen van Peking 2008. Of vanaf een eiland in de Donau in Wenen, waar op het Frigo Festival een soort Tomorrowland wordt gecombineerd met extreme wintersporten. En naast de Schelde, vlak bij het Havenhuis, ontwierp Smits mee de schans voor de big airwereldbeker in Antwerpen enkele jaren geleden. ‘Als zo’n ding in het midden van de stad wordt gebouwd, is het meestal nog steiler dan hier. Als zestienjarig manneke stond ik voor het eerst op een big airschans, in Rotterdam. Dat was even intimiderend, ik zag niet eens waar ik moest landen. In de bergen is er meer rust, het landschap is opener… Op zo’n schans in het midden van een stad komt alles sneller op je af: een smallere schans, een smallere landingsstrook… Die eerste keer was eng, maar ik heb nog nooit met trillende benen gesnowboard.’
Ruimte genoeg nu in Pyeongchang. Ook al vliegen ze niet zo lang door de lucht als in sommige andere wereldbekers, het blijft spektakel troef, zo bewezen gisteren al de kwalificaties bij de vrouwen. Bij een gemiddelde sprong hangen ze vijf meter boven de één sprong moet concentreren, terwijl je bij de slopestyle zes keer volle focus moet houden. Blijkbaar zijn wij waaghalzen, ja. Maar ik ben naar Kim Meylemans gaan kijken in het skeleton. Als ik zie hoe zij met zo’n vaart een bocht van 90 graden neemt op een ijsmuur, vind ik dat ook indrukwekkend. Op de Winterspelen zijn wij zeker niet de enige waaghalssport.’
Met dat verschil: als Smits valt, valt hij van hoog. ‘Gescheurde ligamenten en gebroken botten neem ik erbij, dat behoort nu eenmaal tot het snowboarden.’