Toen we even na het optreden weer in een monsterfile stonden, was dat zowaar goedgemutst
Elke songschrijver heeft zo zijn favoriete woorden. Dat van Guy Garvey is ongetwijfeld ‘kiss’, het werkwoord en het substantief. De knuffelbeer van Elbow heeft occasionele opstoten van sarcasme – hij kondigde ‘The birds’ aan als ‘een song over hoe we oude mensen behandelen. Yep, het is een ‘cheery fucker’, maar hij is ook een schaamteloze romanticus. Het soort mens die tijdens zijn eerste tournee in de Verenigde Staten absoluut gravy moest proeven, omdat hij dat kende uit zijn favoriete films en boeken. ‘En laat me je vertellen: het is een van de walgelijkste dingen die ik ooit heb gegeten.’
Hij had die dag wel ‘Fugitive motel’ geschreven. Mooie song, maar in de Lotto Arena kwam hij niet echt uit de verf. Doordat Kendrick Lamar het Sportpaleis had uitverkocht en Elbow de Lotto Arena ernaast, en het openbaar vervoer staakte, werd het record ‘verkeersinfarct’ dinsdag nog maar eens scherper gesteld. Mensen bleven laat binnenrennen met een gezicht op onweer, hadden tijd nodig om zich onder te dompelen in de sfeer, en de band moest er serieus aan trekken. Met wisselend resultaat: ‘The birds’ begon bij dirigeert de massa. voorbeeld heel monotoon, en dat duurde tot Mark Potter er een krijsende, dis sonante gitaar door joeg en de strijkers de song nog een andere kant uitstuurden, richting orkestrale hymne.
Maar het was schattig om Garvey in ‘The loneliness of a tower crane driver’ teken te zien doen dat we mochten meezingen – zijn stem zat al lonely te wezen op een hoogte die je enkel met een tower crane kunt bereiken, tenzij je Guy Garvey heet.
De omslag kwam met ‘Mirrorball’: ‘kijk eens hoe mooi’, zei Garvey over de discobal die lichtstralen in de zaal mik te. ‘Puncture repair’ brachten Garvey en toetsenist Craig Potter samen, op ander halve minuut, maar perfect. Garvey nam zelf een gitaar op voor oudje ‘Any day now’ en een louche rockend ‘Leaders of the free world’ – ‘Deze hebben we lang niet gespeeld … dat hield ook geen steek toen de VS nog een progressieve president hadden.’
Het slot leek hen even moeiteloos af te gaan: tijdens ‘Magnificent (she says)’ baadde de zaal in een roze gloed van de animatiefilm op het scherm. Garvey liet ons elk lid van de band toezingen voor hij een triomfantelijk ‘Grounds for divorce’ inzette, en nadat de band ons de tijd om een pint te drinken had laten juichen, keerden ze terug om ons af te maken met ‘Lippy kids’ en ‘One day like this’. Toen we even later weer in een monsterfile stonden, was dat zowaar goedgemutst.