Philip Glass op speed
Jazz Met een eigenzinnige mix van jazz en op dance geïnspireerde ritmes bracht Gogo Penguin de AB bij momenten in vervoering.
Ze komen uit Manchester en hebben in geen tijd een eigen geluid ontwikkeld waarmee ze zowel bezadigde jazzfans als jonge danceliefhebbers kunnen bekoren. Gogo Penguin oogt als een klassiek pianotrio: Chris Illingworth aan de piano, Nick Blacka op de akoestische bas, Rob Turner op de drums. Toch ademt hun muziek triphop en dance, dankzij de hyperkinetische drums en de opzwepen de baslijnen.
‘Akoestische elektronica’, zo omschreef een journalist hun muziek. ‘Een coole para dox waar zeker iets in zit’, vindt pianist Illingworth. ‘Dance is een grote inspiratie en we houden ook heel erg van Aphex Twin en Squarepusher. Maar we willen die ideeën wel op akoestische in strumenten exploreren.’
Zijn piano klinkt inderdaad nog als een piano, al gebruikt Illingworth allerlei effectjes om ze wat langer te doen galmen of om de klank bij te kleuren – inclusief vel crotape in de piano. ‘Bardo’, een van de bijzonderste nummers op de nieuwe cd A
humdrum star, heeft zo’n ‘prepared piano’klank. Dat nummer speelden ze ook in de AB. Het concert begon, net als de cd, bedachtzaam met ‘Prayer’ om dan met ‘Raven’ meteen los te barsten. Met ‘A hundred moons’ volgde een rustpuntje met een wereldmuziekaccent, en bassist Nick Blacka kreeg een lange solospot – zijn robuuste geluid is bepalend voor de band. Net als de geluidsman, door Blacka omschreven als ‘het vierde lid van de band’, die accenten in de muziek legt en bas en drums op een bepaald moment zo liet aanzwellen dat de piano nauwelijks nog hoorbaar was.
Illingworth speelt minimalistische melodieën die goed in het gehoor liggen. Soms gaan de eindeloze herhalingen van die pianoriedels ook weleens vervelen, waardoor Gogo Penguin klinkt als Philip Glass op speed. Maar op z’n best gaat de muziek crescendo en brengt Gogo Penguin de luisteraar in trance. Heerlijk om het publiek in de AB met de ogen dicht te zien meewiegen op een hitsig nummer als ‘Transient state’, met virtuoze pianopartij van Illingworth. Ook ‘Protest’, van hun vorige cd Man made object, bracht de zaal in beweging. En bij de bonkende piano van ‘Reactor’, het beste num mer op A humdrum star, blijft geen mens onbeweeglijk, ook niet in de AB. Er waren twee bisnummers nodig om het publiek tevreden te stellen.