DE OWNGOAL VAN DE EEUW
Over WKliederen beslissen nationale bonden zelfstandig. Voor het overige zijn de meeste regels van het voetbal collectief vastgelegd. Een speelveld moet waterpas liggen en in tegenstelling tot bij rugby of petanque mag de bal niet met de hand worden aangeraakt, behalve door de keeper. Op elf meter voor de goal wordt een witte stip geschilderd, voor buitenspel zijn er ingewikkelde reglementen en doping is officieel verboden.
Het is best mogelijk dat sommigen die afspraken liever anders zien. Laten we veronderstellen dat Britten eigenlijk dertien spelers prefereren boven elf en dat ze willen dat ook de rechtsbuiten de bal met de hand mag raken. Met een stip op negen meter wordt een penalty vast flitsender, en al zeker als het strafschopgebied geen truttige rechthoek is, maar een parallellogram. Kortom, nieuwe regels kunnen voetbal aantrekkelijker maken. Maar probeer dit eens aan te kaarten bij internationale voetbalinstanties. Die zullen er eindeloos over kletsen. Waarom dus niet vlakweg zelf beslissen en een eigen reglement maken voor de Premier League? Als ze uit de Europese voetbalbond
(Uefa) stappen, moeten de
Britten bovendien geen bijdragen meer betalen.
So far, so good. Maar dan komt het moment waarop Engelse clubs zich realiseren dat er in de grote Europese competities publiciteit te rapen valt. En spanning. En sfeer. En vooral geld, veel geld. Allicht willen ze dan toch meedoen. Maar ze betalen geen lidgeld en ze luisteren alleen naar Britse arbiters. We krijgen dan matchen waarbij dertien spelers van Tottenham tegenover elf Fransen of Italianen staan. Strafschoppen worden door Manchester United van twee meter dichterbij getrapt, en de rechtsbuiten van Chelsea grijpt ongegeneerd de bal met de handen. Het zou uiteraard te zot voor woorden zijn.
Toch is ruim een halve natie ervan overtuigd dat zoiets moet kunnen: met de Brexit stappen de Britten uit de Unie, gaan ze eigen regels maken en geen cent meer in de Europese begroting stoppen. Maar ze willen hun spullen op onze markten blijven verkopen alsof er niets veranderde en in de overtuiging dat de rest van Europa een troep debielen is. In de regering zitten nog altijd harde brexiteers die deze nonsens spuien. Ze geven geen snars om de redding van het land, maar blijven krankzinnige sprookjes vertellen, uit dommigheid, uit koppigheid, uit ijdelheid. Hoe geschifter hun redenering, hoe vaker ze het mogen uitleggen op televisie.
Wie wel nog verantwoordelijkheid voelt, zoekt nieuwe afzetmarkten voor Britse goederen en diensten. Dat valt dan weer tegen. De Britse uitvoer naar Amerika is nu al groter dan de invoer. Met een president die allergisch is voor handelstekorten zullen er in Washington geen geschenken uit de lucht vallen. De missies van premier Theresa May naar China en India werden een beschamend fiasco. En als de Russen al interesse hebben voor Londen, is het om er te experimenteren met polonium en zenuwgas.
De hoop dat de rest van de wereld lag te wachten op zakendoen met een zelfstandig GrootBrittannië, is allang aan flarden gereten. De gewezen kolonies zullen de Britten niet voor hun malheur behoeden. In een hypercompetitieve economie is het bovendien gemakkelijker en goedkoper om met de directe buren te handelen dan om alles te verschepen naar het andere einde van de wereld. Vorige week deed Europees president Donald Tusk een voorstel: Britse producten mogen straks nog in de rest van Europa verkocht worden, maar dan moeten ze uiteraard voldoen aan Europese regels. Terug naar het voetbal: dat de Britten in eigen land met inheemse reglementen werken, tot daaraan toe. Maar in de Europese competities moeten ze zich houden aan de gemeenschappelijke regels, hun spelers mogen niet gedopeerd zijn en alleen de keeper raakt de bal met de handen. Dat vraagt grondig toezicht, en niet door Britse scheidsrechters.
De Unie sloot laatst een vrijhandelsakkoord met Canada, maar dat woord is wat misleidend. Het betekent niet dat de Canadezen hier alles mogen verkopen wat in eigen land is toegestaan. Ze moeten onze standaarden respecteren. Wel is er de afspraak om toekomstige regels meer gezamenlijk vast te leggen om de handel te vergemakkelijken. Met de Britten wordt het omgekeerd: zij kozen voor de Brexit omdat ze minder regels gemeenschappelijk willen. De handel zal bijgevolg steeds complexer worden, met meer uitzonderingen, paperassen, kosten en controles.
De Brexit is een maffe frats, opgetrokken uit dwaze verzinsels. Elke dag wordt duidelijker op wat voor idiote wijze de Britten met hun referendum in het eigen doel trapten. Degradatie naar de lagere klasse valt echt niet te vermijden.
De Brexit is een maffe frats, opgetrokken uit dwaze verzinsels
Hendrik Vos