‘Ik hoop ooit even veel te winnen als Cavendish’
Een nieuwe dag, een nieuwe zege van Quick Step Floors. In Schoten was het de beurt aan Fabio Jakobsen. Op zijn 21ste snelde de Nederlandse neoprof naar zijn eerste klassieker.
SCHOTEN I Zelf noemen ze het bij Quick Step Floors al een tijdje ‘de kracht van the wolfpack’. In schoon Vlaams: de wolvenroedel. Maar dat klinkt wat minder kloek – marketeers horen liever Engels. En helemaal kloppen doet het evenmin, want elke roedel heeft zijn alfamannetje. De onbetwiste baas. Bij Quick Step is net niemand de baas. Iedereen kán er winnen, iedereen mág er winnen. Zelfs als het om de oudste klassieker van Vlaanderen gaat, zelfs als je pas 21 bent. Dat weet sinds gisteren ook Fabio Jakobsen, goed voor de 24ste zege van Quick Step Floors dit jaar, de vierde in vier dagen.
Zelden hebben we een renner zo snel naam zien maken. In Nokerse Koerse, amper drie weken geleden, stond hij er voor het eerst. Sindsdien weten we dat Jakobsen genoemd is naar de tragisch verongelukte Fabio Casartelli, dat hij vorig jaar nog bij de beloften reed en dat hij toen al met zijn snelle benen de zeges opstapelde. Het was daar dat het geoefende oog van Lefevere en zijn scouts hem had opgemerkt. Maar dat hij na dik drie maanden als prof al meteen een klassieker als de Scheldeprijs op zijn naam zou kunnen schrijven? Hij was er zelf een beetje beduusd van. ‘Supergaaf’, stamelde hij. ‘Bij de beloften won ik best vaak. Als je dan overkomt, hoop je natuurlijk mee te doen voor winst. Maar dit? Dit is toch het officieuze WK sprint. Dit is gewoon de mooiste overwinning van mijn carrière. Geweldig. Een soort droom.’
Toch is de zege geen volslagen verrassing. Er was al dat visitekaartje in Nokere. Net als die gezonde portie zelfvertrouwen die hij er als typische Nederlander op nahoudt. Niet toevallig had Jakobsen ’s ochtends bij de start al langs zijn neus weg opgemerkt dat ‘ook Kittel maar twee benen heeft’. Vervolgens speelde ook het nieuwe parcours in zijn voordeel. Als Nederlander houdt Jakobsen van de wind en de waaiers aan de Schelde. ‘Die smalle dijkjes, dat vele draaien en keren, dat nerveuze... Ik koers graag in Zeeland’, beaamde hij. En nog meer stegen zijn kansen door het spoorwegincident, waardoor hij niet langer rekening hoefde te houden met Démare en Groenewegen. ‘Ik was nummer vier op Unibet’, grijnsde hij. ‘Ineens vielen er twee weg. Dan dacht ik al: Misschien zit er wel wat in.’ Waarna zijn kansen nog stegen toen ook Kittel in de finale met een lekke band wegviel. Plots was hij nog de enige uit Unibets top vier.
Jonger dan Boonen
Maar de hoofdreden was ook dat niet. Die was nog maar eens te zoeken bij de sterkte van zijn ploeg. We beseffen: we vallen in herhaling. Daarom gaan we hier niet nog eens de lof van Quick Step Floors zingen. Weet alleen dat alles wat we de voorbije twee weken over Lefeveres ploeg schreven, ook nu weer helemaal overeind bleef. Op Katusha na was geen ploeg zo massaal vertegenwoordigd in het overgebleven peloton – dan ben je alert. Waarna Keisse, Stybar en Morkov nog maar eens eta-
‘Ik moest het alleen nog maar afmaken. Als je dan in de winning flow zit zoals onze ploeg, dan gaat dat vanzelf’ FABIO JAKOBSEN
leerden waarom wielrennen zo’n pracht van een ploegsport is. Jakobsen gaf het eerlijk toe: hij moest het slechts afmaken. ‘En als je dan in die winning flow van onze ploeg zit, dan gaat dat vanzelf.’
Blijft de vraag waar dit alles naartoe leidt. Het lijstje namen waar hij voortaan tussen staat, is sowieso al indrukwekkend: Kittel, Cavendish, Kristoff, Petacchi. Maar vooral is er die leeftijd. Zelfs Boonen was al 23 toen hij voor de eerste keer de Scheldeprijs won. Alleen Cavendish deed het hem op zijn 21ste voor. Of dat hem kan inspireren? ‘Nou, ik hoop het’, glunderde hij. ‘Ik hoop alleszins ooit evenveel als hij te winnen. En misschien wel meer.’