Mi casa es tu casa
Een stel bankrovers trekt naar de Koninklijke Munt in Madrid om daar zo lang mogelijk de geldpersen te laten draaien. Dat klinkt bijna als het beleid van de Europese Centrale Bank van de afgelopen jaren, maar het is het uitgangspunt van de genietbare Spaanse reeks La casa de papel (‘het huis van papier’). Diefstal is het strikt gezien niet, vinden alvast de overvallers, wel quantitative easing zoals Robin Hood het zou doen. Benieuwd wat Wolfgang Schäuble, de strenge Duitse exminister van Financiën, ervan zou vinden.
In het Engels heet de reeks curieus genoeg Money Heist, niet de bijnaam van Knokke, wel een al te botte samenvatting van de verhaallijn en een bevestiging van het feit dat Spanjaarden hun talen nog altijd niet beheersen, of te veel naar Netflix luisteren. Maar dat zal hun chorizo wezen. De reeks, waarvan het tweede en laatste deel nu te bekijken is, jongleert gretig en geestig met alle kraakfilmclichés.
De actie begint meteen, de pata ne gra dans le plat, en aan de hand van flashbacks leren we de negen daders, hun specialiteiten, besognes en onder linge relaties beter kennen. Ook over de gegijzelden en de werknemers krij gen we van alles voorgeschoteld. Buiten de huis clos van de drukkerij ontspinnen zich de wufte onderhandelingen tussen el profesor, het meesterbrein van de overval, en politieagente Raquel Murillo. Die laatste is lange tijd niet aan de zachte patatas bravas toe, want el profesor heeft al zijn en haar zetten netjes voorzien. Hun on derhandelingen leiden tot een diepere verstandhouding, allemaal onderdeel van het plan, tot dat in de gazpacho draait en Raquel albondigas wil draai en van de manipulerende poppenmeester.
De gijzelnemers dragen rode overalls en Dalímaskers, en ze geven de gijzelaars dezelfde outfit. Zo kunnen de ordediensten de slechten niet van de goeden scheiden en je weifelt als kijker ook voortdurend over wie mag winnen. De underdogs hebben een voetje voor, maar gaandeweg ga je meevoelen met de flik. Als gescheiden moeder, die ook voor haar eigen moeder moet zorgen, ploetert ze ook maar gewoon verder.
La casa de papel is op en top Spaans. Op de raarste momenten wordt er op café gegaan om koffie te drinken. En, ook Spaans, je krijgt nogal wat lamento’s over familierelaties en dramatische zenuwinzinkingen op de vierkante meter. Pedro Almodóvar loert onvermijdelijk om de hoek. Gelukkig biedt maker Álex Pina ook genoeg rocamboleske bochten in het verhaal, een handgreep morele dubbelzinnigheid, een pluk poetic justice en hier en daar een scheut galgenhumor. Een neergeschoten dader zegt dat hij gelukkig genoeg morcilla (bloedworst) heeft gegeten om niet dood te bloeden. Grimmig en bloedstollend wordt het maar af en toe. Deze reeks drijft op levensechte personages bij wie je je betrokken kunt voelen. Bij voorkeur te nuttigen met een goed glas rioja.
De reeks jongleert gretig en geestig met alle kraakfilmclichés
La casa de papel. ¨¨¨èè