Doel breidt dan toch nog eens uit
De havengemeente Doel, al twintig jaar bedreigd met de sloop, krijgt een sprankeltje hoop, met de geboorte van een nieuwe bewoner. De eerste in lange tijd. ‘Hopelijk betekent dit het begin van een nieuwe, bloeiende gemeenschap.’
BRUSSEL I Sinds 27 maart telt het zieltogende OostVlaamse dorp Doel, vlak bij de Antwerpse haven, niet langer achttien, maar negentien inwoners.
Niet dat een kraker zich heeft gevestigd in een uitgeleefd pand of dat een toevallige passant is blijven plakken uit nostalgie of ecologisch verzet. Het gaat om de baby van een koppel dat in het dorp woont. Rover is meteen de eerste boreling in twaalf jaar tijd. ‘We hopen dat dit de start betekent van een nieuwe, bloeiende gemeenschap’, zegt vader Kevin De Mey.
De Mey groeide zelf in de buurt op, in Saftingen (een gehucht van Doel), en woont intussen ‘al twintig jaar tijdelijk in Doel’, vertelt hij. ‘Maar mogelijk moet ik binnen afzienbare tijd opnieuw verhuizen, samen met mijn vriendin en Rover. Maar dat blijft voorlopig koffiedik kijken.’
De kleine Rover beseft het nog niet, maar zijn situatie is tamelijk uniek. Hij is ter wereld gekomen op een historische plek die gedoemd lijkt te verdwijnen wegens de uitbreidingsplannen van de Antwerpse haven. En er is de fascinerende demarcatie in zijn prille leven tussen aan de ene kant de frisse Scheldelucht en de kwetsbare schoonheid van de polders, en aan de andere kant de aanblik van de leegstaande woningen, met dichtgetimmerde ramen en deuren, vol graffiti. Vele doelbewust verkommerd tot krotten.
Geboortefeest met dorp
De ouders zien niettemin voordelen aan de situatie. ‘Te weinig aandacht zal hij alvast niet krijgen’, zegt zijn moeder, Liese Stuer. ‘Een babysit vinden, zal ook wel geen probleem vormen. Iedereen vindt het hier fantastisch nieuws.’
Binnenkort organiseert het koppel een geboortefeest – een soort officiële toetreding tot de gemeenschap, die sterk aan elkaar hangt door de gedeelde geschiedenis en de gezamenlijke strijd. ‘Hopelijk stimuleert het de andere jonge mensen hier om ons voorbeeld te volgen. Anders blijft Rover het enige kind, zonder speelkameraadjes.’
‘Al komen mijn twee oudere zonen, uit een vorige relatie, regelmatig naar hier’, vult De Mey aan. ‘En in Ouden Doel lopen ook kinderen rond.’
In tegenstelling tot haar vriend woonde Stuer tot vorig jaar nog in Antwerpen en daarvoor in Gent. ‘Maar ik volgde de liefde. Natuurlijk moest ik even wennen aan de nieuwe omgeving. Van het drukke stadsleven naar de rust en de stilte van de natuur: ik moest een klik maken. Maar met de buggy door de polders kunnen wandelen en kijken naar de dieren, dat geeft me energie. Had iemand me enkele jaren geleden gezegd: je verhuist naar Doel en krijgt een kind, dan had ik het niet geloofd. Maar dat soort aangename verrassingen maken het leven interessant.’
Voor de praktische zorg van hun kind zien de ouders geen problemen. Naar school kan Rover in het naburige Kieldrecht. De crèche ligt onderweg naar het werk van zijn moeder. ‘En inkopen doen en naar de arts gaan, gebeurt toch sowieso in een van de aanpalende gehuchten’, zegt De Mey, die geen seconde heeft overwogen om naar elders te trekken met de baby. ‘Dit is een goede omgeving voor jongeren. Iedereen spreekt elkaar hier bij de voornaam aan.’
Nederlander in de tuin
Doel zelf heeft, ondanks het beperkte aantal bewoners, toch nog een taverne, een restaurant, een jachtclub en een ontmoetingscentrum. ‘Vooral bezocht door de toeristen die tijdens het weekend naar de plek afzakken. Niet zelden gebeurt het dat een Nederlander in mijn tuin staat en zich een hoedje schrikt als ik plots naar buiten kom’, zegt De Mey. ‘Velen denken dat Doel niet meer leeft, dat het er volledig uitgestorven bijligt, als een spookdorp. Maar dat klopt niet.’
Voor de toekomst van Doel, al twintig jaar het onderwerp van heftig debat, ligt momenteel een negental scenario’s op tafel, mét en zonder dok, mét en zonder leefkern. Vanuit Europa wordt nog deze maand een voorkeursbeslissing verwacht – maar ook die houdt geen bindend oordeel in.
‘Aan ons persoonlijke uitbreidingsproject gaat het alvast niet liggen dat Doel verdwijnt’, lachen de ouders.
‘Hopelijk stimuleert het de andere jonge mensen om ons voorbeeld te volgen. Anders blijft Rover het enige kind, zonder speelkameraadjes’ KEVIN DE MEY
Vader van Rover, negentiende inwoner van Doel