Paling blijft in het rood
Tien jaar Europese bescherming heeft niet geleid tot een verbetering van het palingbestand in België.
Migratiebarrières, milieuverontreiniging en verlies van leefgebied blijven een rem zetten op het herstel van de palingpopulaties in ons land en andere Europese landen, meldt Natuurpunt.
De Europese palingpopulatie is de laatste veertig jaar drastisch achteruitgegaan. Het aantal glasaaltjes dat elk voorjaar vanuit de Sargassozee aan de Europese kusten arriveert, bedraagt minder dan drie procent van historische waarnemingen. Op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten staat de paling als kritisch bedreigd geboekstaafd.
Nochtans werd in 2007 een Europese palingverordening van kracht die alle lidstaten verplichtte om voor elk stroomgebied een beheerplan op te maken met herstel van de palingstand tot doel. België zette daarbij vooral in op de beperking van de palingvisserij, het wegwerken van migratieknelpunten in Vlaanderen en het uitzetten van glasaal op locaties waar de soort op eigen kracht niet meer kan geraken.
De maatregelen hebben niet geholpen, meldt Natuurpunt: niet in België en niet in de rest van Europa. Langetermijnmonitoringsprogramma’s laten zien dat de intrek van glasaal aan de Belgische kust historisch laag blijft en dat paling via de Maas nauwelijks nog tot in Wallonië geraakt. Bovendien slaagt maar een fractie van de volwassen palingen erin om opnieuw de zee te bereiken om terug naar het paaigebied in de Sargassozee te trekken. In Vlaanderen slaagt slechts een op de tien palingen daarin, ver onder de 40 procent die de Europese palingverordening vooropstelt om het voortbestaan van de soort op lange termijn te garanderen.