OLIVER TWIST

Uvraagt zich als rationeel mens al wel eens af hoe een man van vijftig zijn leven kan wijden aan iets triviaals als het (kijken naar) voetbal. De belangrijkste bijzaak ter wereld weliswaar, maar toch een bijzaak. Bernabeu op woensdagavond gaf u een antwoord. Daarom. Verslaggevers over de hele aardbol hebben het geprobeerd, maar geen enkele taal ter wereld bezit het gepaste vocabularium om die dolle rit in Madrid accuraat te omschrijven.

Dramatiek en controverse zijn de zuurstof van deze onweerstaanbaar aantrekkelijke sport en dat duel had het allemaal. Een avond voor de eeuwigheid met topkwaliteit, verschroeiend tempo, spektakel en een hallucinant scenario. Elke minuut werd er een laagje spanning en dramatiek aan toegevoegd met finaal een (anti)climax die al het vorige nog overtrof.

Juventus duwde Real Madrid totaal onverwacht tot aan de rand van de afgrond en net toen de tweevoudige titelverdediger wankelend op de hielen rijp leek voor de fatale val, weerklonk daar een fluitsignaal. Michael Oliver, drieëndertig jaar, uit Ashington, scheidsrechter van vader op zoon, in alle afdelingen in Engeland de jongste ref ooit geweest, ook in de Premier League, werd met één ademstoot wereldberoemd. Oliver gaf deze ongelooflijke wedstrijd een laatste dramatische wending die de voetbalwereld in twee kampen verdeelde, een Oliver twist.

Dat Oliver, pas in januari toegevoegd aan het kransje van eliterefs van Uefa, deze clash tussen twee Europese grootheden mocht leiden, doet vermoeden dat ze ook in Nyon meenden dat de koers tussen Real en Juve al gelopen was. Maar anders dan zijn veel meer ervaren collega’s in Liverpool, Manchester of vorig jaar in Bernabeu of Camp Nou was Michael Oliver uitstekend en hij wilde ook zijn laatste beslissing juist hebben: strafschop. Ook in minuut 93. De penalty accentueerde nog een keer de breuklijn in Spanje: Fue Penalti! volgens de Madrilenen, El Robo del Siglo (de diefstal van de eeuw) volgens de Catalanen. Veel rede moet u daar niet in zoeken. Een breuklijn die zich (onbegrijpelijk) doortrok over de rest van de wereld.

In de buurt van de Plaza Sagrados Corazones stonden na de match duizenden mensen in bars en restaurants opeengepakt te kijken naar schermen, die urenlang telkens weer die ene fase toonden. De beruchtste strafschop van de moderne tijden.

En dan deed Oliver het ondenkbare (en volgens heel veel waarnemers ook onverdedigbare): hij stuurde Gianluigi Buffon van het veld. De iconische doelman van Juve had in zijn razernij de ref geduwd en dan is rood de enige juiste kleur. Een ervaren scheidsrechter had wellicht geel gegeven – een salomonsoordeel – en de controverse zo voorkomen, maar de beslissing was correct. Helaas stuurde Oliver de verkeerde op het verkeerde moment weg. Buffon, de sympathiekste doelman ter wereld, knuffelbeer van alle vrouwen, op z’n 40ste een toonbeeld van passie en professionalisme, zijn vele tranen hebben iedereen al vertederd. Die Buffon werd de kans ontnomen om – oog in oog met Ronaldo – voort te vechten voor zijn onbereikbare liefde: de beker met de Grote Oren. Een hartverscheurend tafereel, Gary Lineker vergeleek de rode kaart met schieten op Bambi. Langs de lijn had Zinedine Zidane een déjàvu, Bernabeu begeleidde Buffon met een ovatie naar de uitgang. De tirade van Buffon nadien was ontluisterend en unfair en van bedenkelijk niveau. Vergeleken met Buffon sprak de razende Felice Mazzu vorig weekend als een koorknaap op een chique Engelse kostschool.

Edoch, Buffon heeft met zijn onbezonnen protest zelf de deur dichtgeklapt, maar de realiteit is dat de voetbalwereld hem vandaag troostend omarmt en de foutloze Michael Oliver bang moet afwachten welke kant het met zijn veelbelovende carrière nu zal uitgaan. En dat is niet rechtvaardig.

De foutloze ref Oliver wacht nu bang af welke kant zijn carrière uitgaat, dat is niet rechtvaardig

De vaste voetbalcommentator van Sporza Radio maakt afwisselend met tvcollega Frank Raes een tussenstand van het voetbalseizoen op.