‘Is het hier niet te gevaarlijk voor je?’
Probleemwijk Peterbos smeult voort. Politie en bewoners staan er lijnrecht tegenover elkaar. ‘Onze kinderen lijden hieronder.’
ANDERLECHT I Politieactie of niet, het leven in de Brusselse probleemwijk Peterbos gaat gewoon door. Hoewel de voltallige vaderlandse pers aanwezig is, spelen kinderen in de speeltuin, genieten hun moeders van de zon en baant het Bpostbusje zich een weg tussen agenten voor een levering. Volgens de politie betreft het geen uitzonderlijke actie, maar de bewoners denken daar anders over.
Het is een bevreemdend tafereel. Ondanks de grote politiemacht is de sfeer rustig. Geen geroep, geen sensatie. Flegmatiek gaan de bewoners van de geviseerde buurt door met hun leven. De agenten marcheren haast geruisloos door de wijk.
Hably Said (51) staat erbij en kijkt ernaar. Op de vraag wat hij van het gebeuren vindt, barst een tirade los. ‘We hebben niets! Niets! We zijn het zat. Dit is precies zoals de banlieues in Parijs: deze wijk wordt vergeten.’
Met zeven in twee kamers
Wat er misloopt? ‘Scholen doen hun werk niet. Jongens gaan van school als ze 12, 13 jaar zijn. Er is geen sociale integratie.’ In tachtig procent van de appartementsblokken zitten moeders zonder partner, zegt Hably, die zelf drie kleine kinderen heeft. De gebouwen waarin ze leven, noemt hij catastrofaal. ‘Met zeven personen in twee kamers wonen, gaat toch niet?’
Wanneer hij burgemeester Eric Tomas (PS) ziet, die van het ene interview naar het andere holt, zegt hij wijzend: ‘De burgemeester doet niets! Nu is hij hier één keer voor het protocol, voor een foto met de pers.’
Als hij op Tomas afstapt, barst een discussie los. De burgemeester heeft duidelijk moeite met de boze burger en staat er wat onwennig bij. Hij moet niet weten van de verwijten aan zijn adres. Al snel blokt hij de discussie af. Als Hably nog roept dat de constante politieaanwezigheid zijn kinderen bang maakt, repliceert Thomas dat ‘daar waar politie is, er geen onveiligheid heerst’.
‘De kritiek is gemakkelijk’, zegt de burgemeester achteraf. Volgens Tomas gebeurt er wel degelijk genoeg voor de wijk, maar wil hij er alles aan doen opdat Peterbos geen nogozone wordt.
Ondertussen is Hably helemaal in z’n element en neemt hij een
persmeute mee naar de ingang van zijn appartementsblok. Dat er maar één uitgang is voor het hele blok, vindt hij onaanvaardbaar. Dat een van de twee liften al twee jaar stuk is, ook. Een voorbeeld van de malaise in de woonblokken, zegt hij.
Dagelijkse controle
Peterbos staat al langer bekend als een moeilijke buurt en heeft een geschiedenis van jeugdbendes, drugs, vandalisme en zelfs brandstichtingen. De conflicten van de afgelopen week brengen de wijk weer volop in de belangstelling en dat zint de jongeren niet. Voor hen zijn pers, politie en politiek de kop van Jut. De weinige jongeren die willen praten, reageren erg defensief. ‘In het begin hadden we helemaal geen probleem met de controles,’ zegt Wassim. ‘De politie deed haar werk. Maar nu zijn ze hier elke dag.’
Een voorbijganger passeert. Hij maakt zich breed: ‘Journalist? Ça va? Is het hier niet te gevaarlijk voor je?’ De man rolt met zijn ogen en verdwijnt. De aanwezigheid van de pers, zeker van camera’s, irriteert.
Na een korte pauze gaat de politie rond vier uur opnieuw de wijk in, dit keer met ondersteuning van een helikopter. Niemand kijkt op van de heli die ronkend boven Peterbos hangt. Eén enkele moeder roept haar kinderen en rent naar binnen.
De ingang van het appartementsblok dat Hably daarvoor getoond heeft, wordt nu bewaakt door vijf agenten. Enkele meters verderop staat een groepje vrouwen te genieten van de zon. Diana en Natasha zitten met veel vragen. ‘Waarom plots al die politie? Hier is niets veranderd’, zegt Diana. ‘De politie controleert, zegt ze. Maar wat? Zijn ze op zoek naar terroristen?’
‘Ja, er is een drugsprobleem,’ geeft ze toe, ‘maar al langer dan vandaag. Er zijn toch ook drugs in Schaarbeek en Matonge? Waarom worden zij niet geviseerd?’
Klemgereden
Ondertussen wordt een groepje jongeren dat dicht bij een paar agenten stond, tegen de muur gedwongen. Voor de rest van de operatie moeten ze in een lijn wachten. Als de actie op z’n einde loopt, mogen ze beschikken.
‘We zijn het zat. Dit is precies zoals de banlieues in Parijs: deze wijk wordt vergeten’ HABLY SAID
Inwoner
‘In Schaarbeek en Matonge zijn toch ook drugs? Waarom worden zij niet geviseerd?’ DIANA
Inwoonster
Natasha bekijkt het gelaten, terwijl haar dochtertje komt aangelopen. De beelden van Terzake, waar jongeren de reporters met stenen bekogelden, vond ze ‘degoutant’. Ze vertelt hoe ze die ochtend werd klemgereden door twee politiewagens. De politie fouilleerde haar, op zoek naar drugs. ‘Totaal overdreven’, zegt ze. ‘Maar je staat daar wel, met je kind van zeven dat begint te huilen. Wij hebben geen schrik, maar het zijn onze kinderen die eronder lijden.’