BEHENDIG

Hij hield me tegen op straat. ‘Mag ik je iets vragen?’ Ik vond van wel. Vragen is een basisrecht. En antwoorden geen plicht. Dat maakt het zo’n goeie deal, want de vraag is doorgaans het beste deel. Er zijn er onder ons die er zelfs in slagen een leven lang te leven van de vragen alleen, en de antwoorden systematisch uit de weg te gaan. Je kunt dat laf noemen, ik noem dat behendig.

Dat zei ik allemaal niet. Ik zei: ‘Natuurlijk.’ Hij vroeg of het klopt dat ik van pikante kruiden hield. Een onverwachte vraag, ik antwoordde vanzelf en naar waarheid: ja. Hij glimlachte: ‘Herken je mij niet meer?’

De man met de baard van nu bleek de jongen van de kebabzaak van toen. Als student was ik er trouwe klant. ‘Jij vroeg altijd om twee keer extra pikante kruiden. Twee keer extra. Dat vond ik grappig.’ Ik was dat vergeten, maar ik kon me in die twee keer extra wel herkennen. Het gezicht achter de baard begon me bovendien te dagen.

Of hij zijn zaak nog had? Alweer moest hij glimlachen. Dat was al vier levens geleden. Intussen was hij van kaasmaker naar fietshersteller gegaan, naar, nu, kliminstructeur. En zo onderweg naar weer iets anders. ‘Ik ben misschien niets aan het opbouwen. Maar ik ben gelukkig.’

Jammer dat hij dacht zich te moeten verontschuldigen voor zoveel

behendig bestaan.