Cherkaoui en Woodkid bezweren de dood
Ballet Vlaanderen sluit het seizoen af met een drieluik van William Forsythe, Hofesh Shechter en Sidi Larbi Cherkaoui. Het gezelschap toont dat het die veelzijdige oeuvres zonder veel moeite aankan.
Memento mori. Ballet Vlaanderen Nog te zien tot 17 juni in Opera Antwerpen, daarna vanaf 28 juni tot 4 juli in Opera Gent.
Sidi L arbi C herkaoui opende de avond met het mooie, ingetogen Memento mori.
Ondanks het donkere thema is het een van zi jn frissere, meer hedendaagse balletcreaties. Dat heeft veel te mak en met de muziek van de F ranse zanger Woodkid, waar C herkaoui’s symbolistische stijl een stuk be ter op gedijt dan op Ravel of Debussy. Ook de sobere kostuums van JanJan Van Essche en de magische scenografie van Amine Amharech werk en dit keer evenwichtig samen in plaats van elkaar te overstemmen. Alsof he t thema van de dood Cherkaoui tot een minimale aanpak noopte.
Breekbare liefdesduetten op piano worden afge wisseld met at mosferische soundscapes en barokke groepsscènes. Met twintig dansers barsten die soms uit hun voegen, maar gelukkig houdt Cherkaoui de balans in e venwicht. Spannend is he t samenspel tussen Woodkids percussie, het snelle pointe werk en de militaire formaties waarin de dansers door de ruimte marcheren. H et geeft hun een bi jna buitenaardse allure.
Thematisch houden de drie reusachtige lichtcirkels van Amharech de voorstelling samen. Soms hebben ze ie ts weg van een ruimteschip, dan weer van een schrijn of een goddeli jk oog. Het plaatst alles wat deze nie tige mensjes doen in een groter perspectief. Het besef van ster felijk heid visualiseert Cherkaoui tegelijk als een k osmische verbondenheid en een diepe gehechtheid aan het leven.
De spanning tussen le ven en duisternis staat ook centraal in In your rooms van Hofesh Shechter, al is de sfeer daar grimmiger, broeieriger ook. De BritsIsraëlische choreograaf maakt wereldwijd furore. Daar zit zijn eclectische, explosieve, theatrale stijl vast voor ie ts tussen. Shechter zoekt graag limie ten op. Aan de hand van blackouts zapt hij in luttele seconden tussen een agressie ve worsteling en een verstild tableau.
Shechter sluit bovendien zi jn ogen niet voor de wereld buiten. Samen met zijn elf dansers onderzoekt hij wat een gemeenschap betekent. Hij toont een krachtige massa me t een onverzettelijke overlevingsdrang, maar ook onderdanige lichamen die geregeerd worden door hysterie, angst en woede. G ebalde vuisten herinneren aan protest, schokkende torso’s aan gebed. ‘Don’t follow leaders, follow me ’, kopt het reclamebord dat een enk eling ons voorhoudt. Met veel slagwerk en warme cello dri jft het Hermesensemble de koortsachtige sfeer op. Deze choreograaf houdt je alert, zoveel is zek er.
Daarnaast is he t formalistische Work within work van Wil
liam Forsythe enigszins een buitenbeentje. Zoals gewoonlijk weet je niet waar eerst te ki jken in dit intelligente stuk. Het bestaat bi jna integraal uit k orte, snedige duetten die de klassiek e ballettechniek binnenstebuiten keren. De technisch rigide uit voering mist nog wat karakter, maar bli j dat Ballet Vlaanderen zich dit repertoire – onder Kathr yn Bennets nog hun grote troef – opnieuw eigen maakt.
De sobere kostuums en magische scenografie werken evenwichtig samen