‘Tous ensemble’ door een witte
Kon haar ogen niet geloven toen ze las dat Kompany een ‘Bounty’ is. Dat hij serieus is, zou hem vanbinnen wit maken. Een tenenkrullende stelling.
Tijdens elk WK gebeuren er rare dingen met mij. Alles waar ik anders een hekel aan heb, neemt het even over als de Duivels spelen: overdreven nationalisme (nooit voel ik me meer Belg) – check. Onbeschoft taalgebruik en agressieve communicatie (ik vloek als een ketter met bijpassende handgebaren) – dubbelcheck. Betweterigheid en de expert uithangen (ik weet het écht beter dan de bondscoach) – triplecheck. En het strafste van alles: ik heb niet eens iets met voetbal. Het duurde een eeuwigheid voor ik de buitenspelregel begreep en ik ken weinig andere ploegen dan FC White Star Schorvoort. Ik had dus nooit gedacht ooit over voetbal te schrijven. Maar na een stuk in deze krant kan ik niet anders (DS 27 juni).
Afrikaanse stiptheid
De kop boven het artikel trok mijn aandacht: ‘De Duivels kennen maar één kleur: rood.’ Oké, dacht ik, iemand die het misschien gesnapt heeft. Tot ik verder las. En pareltjes als dit aantrof in de citaten: ‘Hazard is een Afrikaan in het diepst van zijn ziel, Kompany een “Bounty”: dat maakt het makkelijk om bruggen te slaan.’ Nu ben ik al sinds mijn zestiende een enorme fan van Vincent Kompany (de man – niet alleen de speler). Hij zet zich al jaren in voor jongeren die het moeilijk hebben, engageert zich voor verschillende goede doelen, richtte een aantal bedrijven en organisaties op die inzetten op representatie en laat weinig kansen onbenut om zich over maatschappelijke vraagstukken te buigen. My kind of guy. Hij sprak zich al uit over racisme, superdiversiteit, zijn connectie met zijn Congolese roots.
Hoezo, Kompany is een ‘Bounty’? Daar gaf de auteur van het stuk zelf een antwoord op. ‘Het verbindende aan Kompany zit niet alleen in zijn intelligentie en sociale vaardigheden, maar ook in het feit dat hij een “Bounty” is: zwart van buiten en wit van binnen (Alleen zijn stiptheid is nog steeds “Afrikaans”).’ Ik heb dat stukje een aantal keren moeten herlezen, maar het stond er echt. Ook het ‘Afrikaanse’ van Hazard werd door de auteur geduid: ‘Maar wie Eden Hazard goed kent, bevestigt dat hij een wat Afrikaans karakter heeft. Hij heeft dat speelse op het veld, maar ook zijn soms prettig gestoorde gedrag ernaast.’ Voor de goede verstaander is het dus snel duidelijk: Afrikanen zijn speels en prettig gestoord en stiptheid is hen vreemd. Blijkt een Afrikaanse speler verder een serieuze mens te zijn, dan is het een Bounty. Dan is hij wit vanbinnen.
Januzaj? ‘Bijzonder geval’
Het was niet de enige tenenkrullende stelling in dit trieste artikel. Zo stond er ook nog te lezen dat Mousa Dembélé toch echt een vrome moslim is, ondanks zijn nonchalante cool. Alsof die twee zaken onverzoenbaar zijn. En Adnan Januzaj wordt omschreven als een bijzonder geval, als kind van Kosovaarse vluchtelingen. Zucht.
Voetbal wordt vaak omschreven als de belangrijkste bijzaak, en dat is het volgens mij ook voor heel wat mensen. Sport heeft de DALILLA HERMANS
Wie? Is schrijfster en redactrice bij Charlie magazine. Wat? Terwijl de Rode Duivels mensen proberen te verenigen en tegen stereotypering strijden, worden ze zelf gereduceerd tot hun afkomst. ‘De Rode Duivels inspireren ons land om af en toe voorbij de bullshit te kijken.’